Στην ταυτότητα του έργου του παιδιού είναι αφιερωμένες αυτές οι σκέψεις. Στην ερώτηση που όλοι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας: «Ποιο είναι το παιδί μου; Ποια είναι η αρμοδιότητα έργου του και ποιο το προσαρμοστικό του έργο (η επίδοσή του σε αυτό το παράξενο πράγμα που λέγεται “κοινωνία”)»;
Είπα να δανειστώ το μοντέλο του ανθρώπινου Έργου (MODEL OF HUMAN OCCUPATION – M.O.H.O. 2002) του συγχωρεμένου του Kielhofner -η απουσία του εδώ και κάτι μήνες έχει γίνει ήδη πολύ εμφανής- για να υποστηρίξω τις απόψεις μου!
Τι είναι λοιπόν το παιδί μου; Ένα άθροισμα είναι:
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ –ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΟΥ. Πρέπει να μην ξεχάσω ποτέ τι θέλει το παιδί μου να κάνει! Κάτι που θα στηριχτεί σε τρεις μεγάλους άξονες:
1. Τι ατομική αιτιολόγηση έχει (ή και έδωσα) στο παιδί μου; Δηλαδή τι αίσθηση ατομικής ικανότητας έχει; Πώς θεωρεί την αποτελεσματικότητα του εαυτού του; Πιστεύει ότι μπορεί; Έχει καλή αυτοεκτίμηση; Γνωρίζει τις δυνατότητές του; Και ποια είναι η σκέψη του για το αντίκτυπο των προσπαθειών του; Αισθάνεται ότι πάνε στο βρόντο; Αισθάνεται ότι με την προσπάθεια τα καταφέρνει; Αισθάνεται ότι αξίζει και μπορεί να λύσει ένα καθημερινό πρόβλημα;
2. Τι αξίες έχει (ή μάλλον έδωσα) στο παιδί μου; Ποια είναι τα προσωπικά του πιστεύω; Πόσο θεωρεί σημαντικούς τους άλλους στην ζωή του; Έχει καλλιεργήσει (ή μάλλον του καλλιέργησα) το αίσθηση υποχρέωσης; Ξέρει γιατί να κάνει ένα χατίρι;
3. Τι ενδιαφέροντα έχει το παιδί μου; Ενδιαφέρεται για παιχνίδι; για σχέσεις; για μάθηση;
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ –ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ. Πρέπει να μην ξεχάσω ποτέ τι έχει μάθει το παιδί μου να κάνει από συνήθεια, αυτόματα (με ευχέρεια) και από υποχρέωση! Κάτι που θα στηριχτεί σε δύο μεγάλους άξονες:
1. Τι συνήθειες και αυτοματισμούς έχει (ή του μάθαμε να έχει); Ποια δεδομένα επίδοσης έργου έχει κατακτήσει και τα κάνει με ευκολία; Με ποιες ρουτίνες εμπλέκεται ή έχει συνηθίσει να εμπλέκεται; Ποιες συνήθειες με βάση το στυλ του χρησιμοποιεί;
2. Ποιους ρόλους έχει εσωτερικεύσει; Τι σημαίνει για το παιδί μου ο ρόλος του μαθητή; Ο ρόλος του συγγενή; Ο ρόλος του φίλου; Ο ρόλος του τέκνου; Ο ρόλος του συμπαίκτη; Τι γνωρίζει (ή του μάθαμε) για αυτούς τους ρόλους και πώς τους χρησιμοποιεί στις αυτόματες αντιδράσεις του;
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ –ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΙΔΟΣΗΣ ΤΟΥ. Πρέπει να μην ξεχάσω ποτέ τι αναγνωρίζω ή μου είπαν οι ειδικοί ότι μπορεί να κάνει το παιδί μου και τι δεν μπορεί! Γιατί το παιδί μου είναι ΦΥΣΗ! Κάτι που θα στηριχτεί σε δύο μεγάλους άξονες:
1. Υποκειμενικό (αυτό που πιστεύω εγώ ή μου λένε οι τρίτοι): Αλήθεια έχουμε καλή επίγνωση για τις ικανότητες του παιδιού στην αισθητηριακή πρόσληψη; Είμαστε σίγουροι ότι δεν ζητάμε πάρα πολλά ή πάρα πολύ λίγα στην κινητική επίδοση; Την προσοχή; Την ικανότητα ομιλίας – επικοινωνίας; Την γνωσία; Την μάθηση;
2. Αντικειμενική (μέτρηση): Έχει γίνει αντικειμενική μέτρηση στις ικανότητες του παιδιού στους παραπάνω τομείς; Πού στηρίζεται αυτή; Πόσο αξιόπιστη είναι; Πόσο ακριβής και πόσο αντικειμενική;
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ –ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ. Πρέπει να μην ξεχάσω ποτέ πόσο οι περιβαλλοντικές ευκαιρίες δίνουν στο παιδί μου την ευκαιρία να αναπτύξει όλα τα παραπάνω! Γιατί το παιδί μου είναι και ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ! Κάτι που θα στηριχτεί σε δύο μεγάλους άξονες:
1. Δραστηριότητες έργου (ευκαιρίες): Αλήθεια, έχω εξασφαλίσει ότι δίνω στο παιδί μου τις κατάλληλες ευκαιρίες για να αναπτύξει το δυναμικό του; Χώροι (μέσα στο σπίτι πχ υπνοδωμάτιο, χώροι παιχνιδιού κλπ αλλά και εξωτερικοί πχ παιδική χαρά, ελεύθεροι χώροι, θέατρο, εκδρομές κλπ) κατάλληλοι για να αναπτυχθούν τα παραπάνω; Αντικείμενα; Κοινωνικές ομάδες; Βρίσκεται στο κατάλληλο σχολικό περιβάλλον;
2. Κουλτούρα οικογένειας: Είμαι σίγουρος ότι σαν γονέας πρεσβεύω αυτά που χρειάζεται ένα παιδί για να αναπτυχθεί; Ποιο είναι το στυλ της οικογένειάς μου; Ποια είναι τα πιστεύω της; Τι σημαίνει για εμένα ότι έχω ένα παιδί; Τι σημαίνει επιβράβευση; Τι σημαίνει φυσική συνέπεια; Τι σημαίνει παιδιοκεντρικότητα; Τι σημαίνει για εμένα ότι το παιδί δεν είναι ο μικρός ενήλικας; Τι σημαίνει για εμένα σωστός ύπνος ενός παιδιού; Τι σημαίνει για εμένα καλό φαγητό; Τι σημαίνει για εμένα το Internet; Ποια είναι η παιδαγωγική μου μέθοδος; Πόσο δείχνω στο παιδί μου καταστάσεις που δεν έπρεπε να δει ή το αντίθετο;
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Το παιδί μας πήγε στο Σχολείο! Το παιδί μας κάνει τις πρώτες του προσπάθειες! Το παιδί μας κάνει τα πρώτα του βήματα στον τόσο μπελαλίδικο για αυτά κόσμο των μεγάλων! «Οκτώβρης και δεν έσπειρες, σιτάρι λίγο θα ‘χεις» είπαμε ξανά ότι λέει ο λαός! Έτσι είναι και για το παιδί μας: Οκτώβρης και δεν σκέφτηκαμε το παιδί μας; Ποιο είναι; Τι θέλει; Πώς μπορεί; Τι μπορεί; Όλη τη χρονιά θα δυσκολευτούμε όλοι μαζί να μπούμε σε μία ουσιαστική σειρά!
Τα τελευταία 12 χρόνια μας ζητάνε να φοβόμαστε και να μην σκεφτόμαστε! Θέλουμε να θάψουμε την αξιοπρέπειά μας σε αυτές! Ας το κάνουμε εάν δεν μπορούμε αλλιώς! Το παιδί μας όμως, τι φταίει να τα περνάει όλα αυτά; Τι ακριβώς έκανε και την πληρώνει τόσο ακριβά;
Ας σκεφτούμε: Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί για όσα του δίνουνε οι μεγάλοι! Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί αν έμαθε να θέλει τόσο λίγα ή από την άλλη τόσα πολλά! Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί εάν δεν έμαθε να έχει λειτουργικές ρουτίνες και συνήθειες! Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί εάν δεν του αρέσει το σχολείο! Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί γιατί δεν έμαθε να κάνει κάτι! Και ποτέ δεν φταίει ένα παιδί αν γεννήθηκε με πιο περιορισμένες δυνατότητες!
Όλοι μαζί, ειδικοί και γονείς: Συμμαχείστε, σκεφτείτε, αποφασίστε!
Στράτος
Στην ταυτότητα του έργου του παιδιού είναι αφιερωμένες αυτές οι σκέψεις. Στην ερώτηση που όλοι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας: «Ποιο είναι το παιδί μου; Ποια είναι η αρμοδιότητα έργου του και ποιο το προσαρμοστικό του έργο (η επίδοσή του σε αυτό το παράξενο πράγμα που λέγεται “κοινωνία”)»;
Είπα να δανειστώ το μοντέλο του ανθρώπινου Έργου (MODEL OF HUMAN OCCUPATION – M.O.H.O. 2002) του συγχωρεμένου του Kielhofner -η απουσία του εδώ και κάτι μήνες έχει γίνει ήδη πολύ εμφανής- για να υποστηρίξω τις απόψεις μου!
Τι είναι λοιπόν το παιδί μου; Ένα άθροισμα είναι:
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ –ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΟΥ. Πρέπει να μην ξεχάσω ποτέ τι θέλει το παιδί μου να κάνει! Κάτι που θα στηριχτεί σε τρεις μεγάλους άξονες:
1. Τι ατομική αιτιολόγηση έχει (ή και έδωσα) στο παιδί μου; Δηλαδή τι αίσθηση ατομικής ικανότητας έχει; Πώς θεωρεί την αποτελεσματικότητα του εαυτού του; Πιστεύει ότι μπορεί; Έχει καλή αυτοεκτίμηση; Γνωρίζει τις δυνατότητές του; Και ποια είναι η σκέψη του για το αντίκτυπο των προσπαθειών του; Αισθάνεται ότι πάνε στο βρόντο; Αισθάνεται ότι με την προσπάθεια τα καταφέρνει; Αισθάνεται ότι αξίζει και μπορεί να λύσει ένα καθημερινό πρόβλημα;
2. Τι αξίες έχει (ή μάλλον έδωσα) στο παιδί μου; Ποια είναι τα προσωπικά του πιστεύω; Πόσο θεωρεί σημαντικούς τους άλλους στην ζωή του; Έχει καλλιεργήσει (ή μάλλον του καλλιέργησα) το αίσθηση υποχρέωσης; Ξέρει γιατί να κάνει ένα χατίρι;
3. Τι ενδιαφέροντα έχει το παιδί μου; Ενδιαφέρεται για παιχνίδι; για σχέσεις; για μάθηση;
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ –ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ. Πρέπει να μην ξεχάσω ποτέ τι έχει μάθει το παιδί μου να κάνει από συνήθεια, αυτόματα (με ευχέρεια) και από υποχρέωση! Κάτι που θα στηριχτεί σε δύο μεγάλους άξονες:
1. Τι συνήθειες και αυτοματισμούς έχει (ή του μάθαμε να έχει); Ποια δεδομένα επίδοσης έργου έχει κατακτήσει και τα κάνει με ευκολία; Με ποιες ρουτίνες εμπλέκεται ή έχει συνηθίσει να εμπλέκεται; Ποιες συνήθειες με βάση το στυλ του χρησιμοποιεί;
2. Ποιους ρόλους έχει εσωτερικεύσει; Τι σημαίνει για το παιδί μου ο ρόλος του μαθητή; Ο ρόλος του συγγενή; Ο ρόλος του φίλου; Ο ρόλος του τέκνου; Ο ρόλος του συμπαίκτη; Τι γνωρίζει (ή του μάθαμε) για αυτούς τους ρόλους και πώς τους χρησιμοποιεί στις αυτόματες αντιδράσεις του;
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ –ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΙΔΟΣΗΣ ΤΟΥ. Πρέπει να μην ξεχάσω ποτέ τι αναγνωρίζω ή μου είπαν οι ειδικοί ότι μπορεί να κάνει το παιδί μου και τι δεν μπορεί! Γιατί το παιδί μου είναι ΦΥΣΗ! Κάτι που θα στηριχτεί σε δύο μεγάλους άξονες:
1. Υποκειμενικό (αυτό που πιστεύω εγώ ή μου λένε οι τρίτοι): Αλήθεια έχουμε καλή επίγνωση για τις ικανότητες του παιδιού στην αισθητηριακή πρόσληψη; Είμαστε σίγουροι ότι δεν ζητάμε πάρα πολλά ή πάρα πολύ λίγα στην κινητική επίδοση; Την προσοχή; Την ικανότητα ομιλίας – επικοινωνίας; Την γνωσία; Την μάθηση;
2. Αντικειμενική (μέτρηση): Έχει γίνει αντικειμενική μέτρηση στις ικανότητες του παιδιού στους παραπάνω τομείς; Πού στηρίζεται αυτή; Πόσο αξιόπιστη είναι; Πόσο ακριβής και πόσο αντικειμενική;
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ –ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ. Πρέπει να μην ξεχάσω ποτέ πόσο οι περιβαλλοντικές ευκαιρίες δίνουν στο παιδί μου την ευκαιρία να αναπτύξει όλα τα παραπάνω! Γιατί το παιδί μου είναι και ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ! Κάτι που θα στηριχτεί σε δύο μεγάλους άξονες:
1. Δραστηριότητες έργου (ευκαιρίες): Αλήθεια, έχω εξασφαλίσει ότι δίνω στο παιδί μου τις κατάλληλες ευκαιρίες για να αναπτύξει το δυναμικό του; Χώροι (μέσα στο σπίτι πχ υπνοδωμάτιο, χώροι παιχνιδιού κλπ αλλά και εξωτερικοί πχ παιδική χαρά, ελεύθεροι χώροι, θέατρο, εκδρομές κλπ) κατάλληλοι για να αναπτυχθούν τα παραπάνω; Αντικείμενα; Κοινωνικές ομάδες; Βρίσκεται στο κατάλληλο σχολικό περιβάλλον;
2. Κουλτούρα οικογένειας: Είμαι σίγουρος ότι σαν γονέας πρεσβεύω αυτά που χρειάζεται ένα παιδί για να αναπτυχθεί; Ποιο είναι το στυλ της οικογένειάς μου; Ποια είναι τα πιστεύω της; Τι σημαίνει για εμένα ότι έχω ένα παιδί; Τι σημαίνει επιβράβευση; Τι σημαίνει φυσική συνέπεια; Τι σημαίνει παιδιοκεντρικότητα; Τι σημαίνει για εμένα ότι το παιδί δεν είναι ο μικρός ενήλικας; Τι σημαίνει για εμένα σωστός ύπνος ενός παιδιού; Τι σημαίνει για εμένα καλό φαγητό; Τι σημαίνει για εμένα το Internet; Ποια είναι η παιδαγωγική μου μέθοδος; Πόσο δείχνω στο παιδί μου καταστάσεις που δεν έπρεπε να δει ή το αντίθετο;
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Το παιδί μας πήγε στο Σχολείο! Το παιδί μας κάνει τις πρώτες του προσπάθειες! Το παιδί μας κάνει τα πρώτα του βήματα στον τόσο μπελαλίδικο για αυτά κόσμο των μεγάλων! «Οκτώβρης και δεν έσπειρες, σιτάρι λίγο θα ‘χεις» είπαμε ξανά ότι λέει ο λαός! Έτσι είναι και για το παιδί μας: Οκτώβρης και δεν σκέφτηκαμε το παιδί μας; Ποιο είναι; Τι θέλει; Πώς μπορεί; Τι μπορεί; Όλη τη χρονιά θα δυσκολευτούμε όλοι μαζί να μπούμε σε μία ουσιαστική σειρά!
Τα τελευταία 12 χρόνια μας ζητάνε να φοβόμαστε και να μην σκεφτόμαστε! Θέλουμε να θάψουμε την αξιοπρέπειά μας σε αυτές! Ας το κάνουμε εάν δεν μπορούμε αλλιώς! Το παιδί μας όμως, τι φταίει να τα περνάει όλα αυτά; Τι ακριβώς έκανε και την πληρώνει τόσο ακριβά;
Ας σκεφτούμε: Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί για όσα του δίνουνε οι μεγάλοι! Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί αν έμαθε να θέλει τόσο λίγα ή από την άλλη τόσα πολλά! Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί εάν δεν έμαθε να έχει λειτουργικές ρουτίνες και συνήθειες! Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί εάν δεν του αρέσει το σχολείο! Ποτέ δεν φταίει ένα παιδί γιατί δεν έμαθε να κάνει κάτι! Και ποτέ δεν φταίει ένα παιδί αν γεννήθηκε με πιο περιορισμένες δυνατότητες!
Όλοι μαζί, ειδικοί και γονείς: Συμμαχείστε, σκεφτείτε, αποφασίστε!
Στράτος
