Αφιερωμένο στα λεγόμενα ενός 7χρονου νεαρούλη με μαθησιακές δυσκολίες αυτές οι σκέψεις. Ας τον πούμε «Γιώργο»!
Ρώτησα λοιπόν το «Γιώργο» στο τέλος της αξιολόγησης που είχαμε εάν θα ήθελε να ζητήσω κάτι από τους γονείς του (που περίμεναν έξω) την ώρα που θα τους έβλεπα. Και πολύ απλά, με μελαγχολία στα ματάκια και αρκετή δόση ντροπής μου είπε αυτολεξεί:
-«Να είναι καλοί μαζί μου. Οι γονείς μου να μου έχουν πάντα φιλία. Να μη μου παίρνουν πολλά δώρα. Να χαίρονται για μένα. Θα κάνω αυτό που μου λένε! Να παίζουν μαζί μου καμία φορά».
Με ψυχραιμία και μεγάλο θυμό για τον εαυτό μου που δεν είχα προνοήσει να τους έχω φωνάξει μέσα στο χώρο για να ακούσουν με τα ίδια τους τα αυτιά αυτά που έλεγε το «σπλάχνο» τους (τι «σικάτη» λέξη), τον ρώτησα χρωματίζοντας τη φωνή μου με πλήρη ενσυναίσθηση για αυτό που μου έλεγε:
-«Γιατί ΄΄Γιώργο΄΄ μου; Δηλαδή ο μπαμπάς τι σου λέει όταν του ζητάς να παίξετε»;
-«Ω ρε ΄΄Γιώργο΄΄, πρέπει να δω ειδήσεις».
-«Και η μαμά;».
-«Ω ρε ΄΄Γιώργο΄΄, πρέπει να διαβάσω το περιοδικό μου»!
-«Και πότε σου δίνουνε σημασία αγάπη μου;»
-«Μόνο όταν έχω διαβάσματα, αλλά όλο μου φωνάζουνε και ο μπαμπάς με ρωτάει πόσο κάνει 3 φορές το 3 ακόμα και όταν οδηγεί το αυτοκίνητο».
Δεν ξέρω πόσο θα χρειαζόταν να επεκταθώ σε όλα αυτά που με τόση ειλικρίνεια και λύπη μου εκμυστηρεύτηκαν δύο χειλάκια που ούτε να καπνίζουν ξέρουν, ούτε να πίνουνε φαρμάκι ξέρουν, ούτε να βρίζουνε ειλικρινά ξέρουν, ούτε να λένε πονηρά ψέματα ξέρουν, ούτε να σφίγγουνε στην απόγνωση ξέρουν (και μακάρι να μην τα μάθουνε ποτέ!)…….. Νομίζω ότι ο «Γιώργος», τα είπε όλα.
Απλά, μία ερώτηση θέλω να κάνω, αυτή που πάντα κάνω στον εαυτό μου για όλα όσα μου συμβαίνουνε και θέλω να βρω την απάντηση: «Τι σημαίνει για μένα;». Απλά λοιπόν: «Τι σημαίνει για εμένα σαν πατέρα του ΄΄Γιώργου΄΄ ο ΄΄Γιώργος΄΄»; Απλά ,λοιπόν: «Τι σημαίνει για εμένα σαν μητέρα του ΄΄Γιώργου΄΄ ο ΄΄Γιώργος΄΄»; «Τον έφερα στον κόσμο! Ναι! Γιατί;». Σίγουρα όχι! Σίγουρα ΟΧΙ για να εκλιπαρεί τη «φιλία» μου! Σίγουρα ΟΧΙ για να ανταλλάσσει όσο όσο την αποδοχή μου! Σίγουρα ΟΧΙ για να φτάνει να ανταλλάσσει την σημασία που θα του δώσω ακόμα και με τη στέρηση δώρων! Σίγουρα ΟΧΙ για να βλέπω τις ειδήσεις που ορίζουνε το μέλλον του παιδιού μου χωρίς να φροντίζω να το ορίσω εγώ πρώτα! Σίγουρα ΟΧΙ για να διαβάζω το περιοδικό που ορίζει την γκλαμουριά του παιδιού μου χωρίς να φροντίζω να την ορίσω εγώ πρώτα! Σίγουρα ΟΧΙ για να είμαι άλλος ένα δάσκαλος, άλλη μία δασκάλα που θα ελέγχει αν πρέπει την προπαίδεια να την «παίζει στα χέρια» ή αν πρέπει να εξασφαλίσω πρώτα απλά να έχει ικανά χέρια.
Οι γονείς του «Γιώργου» είμαστε εμείς! Εσείς αγαπητέ! Εσείς αγαπητή! Εγώ αγαπητοί μου! Και ελπίζω, το καλοκαίρι στην ακρογιαλιά, να μην ζητάω από τον «Γιώργο» μου την ώρα που θα παίζει με τα βότσαλα στην παραλία να μου πει την τετραγωνική ρίζα του 9 σε βότσαλα, ούτε να του δείξω φωτογραφίες με υπέροχα κολιέ με βότσαλα να φιλοξενούνται σε γκλαμουρο-λαιμούς!
Γιατί φοβάμαι, μην όταν μάθει ο «Γιώργος» της ψυχής μας να κάνει μία ευχή όταν πέφτει ένα αστέρι στον καλοκαιρινό ουρανό, πολύ απλά μην ζητήσει να με ανταλλάξει με ένα καινούργιο I-pad…………. Με ένα καινούργιο κινητό ………… Με ένα καινούργιο πατέρα ……………….
Άντε, να τα προσέχουμε τα μικρούλια μας! ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ για τα χάλια μας και για τα γενικότερα χάλια που πάμε να τους κληρονομήσουμε!
Καλή συνέχεια σε όλους
Με γέλιο, κατανόηση, αλληλο-σεβασμό, χρόνο!
Τα παιδιά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΕΜΕΙΣ!
Εμείς είμαστε τα ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ!
Στράτος
