Αφιερωμένο στον φόβο είναι αυτός ο μήνας. Αφιερωμένο σε όλους εμάς που φλερτάρουμε στο να δώσουμε τον κυρίαρχό μας χώρο στο φόβο της καταστροφολογίας και ισοπέδωσης και να τον αφήσουμε να ρεύσει στην ψυχή μας!
Αλήθεια, τι είναι άραγε ο φόβος; Είναι ένα συναίσθημα που μας έδωσε η φύση για να αναγνωρίζουμε τον κίνδυνο και να τον αποφεύγουμε. Ένα δώρο της φύσης, χάρις στο οποίο εξασφαλίζουμε την επιβίωσή μας στα δύσκολα. Ο πολύ μεγάλος Bertrand Russel έλεγε πως «μόνο ένας δειλός τολμάει να υπερηφανεύεται ότι δεν έχει νοιώσει ποτέ του φόβο». Ένα συναίσθημα είναι ο φόβος. Ένας ύμνος στην φύση, ένα αίσθημα επιβίωσης, μία κατάσταση που πρέπει πάντα να χρησιμοποιείται με μέτρο σε συνδυασμό με την ευφορία για την ανάδειξη της φύσης μας και του είναι μας.
Και εμείς τι κάνουμε στις μέρες μας; Παίρνουμε τον φόβο και επισυνάπτουμε μαζί του την ισχυρότερη των σχέσεων που είχαμε ποτέ! Τον μετατρέπουμε σε στενό μας συγγενή, σε μαμά μας, σε μπαμπά μας, σε σύντροφό μας, σε φίλο μας και τον αφήνουμε να μπει στην ψυχούλα μας και να κατοικοεδρεύσει σε αυτήν. Όλοι μας μπαίνουμε στον πειρασμό να το κάνουμε! Όλοι μας!
«Ο συλλογικός φόβος ερεθίζει το αγελαίο ένστικτο και τείνει να προκαλεί το μένος εναντίον αυτών που δεν θεωρούνται μέρος της αγέλης» έλεγε σε κάποιο άλλο σημείο ο Russel. Θα ήταν τραγικό αυτές τις ημέρες να γίνω συνήγορος του παιδιού απέναντι στην κακοποίηση του φόβου; Θα ήταν τραγικό να σκεφτούμε όπως όταν ήμασταν εμείς στη θέση τους; Θα ήταν τραγικό να ζητάω χαμόγελο αυτές τις ημέρες; Θα ήταν τραγικό να μην αγαπάω αυτές τις ημέρες καθόλου τις αγέλες;
«Πρέπει να φοβάσαι, παιδί μου. Έτσι θα γίνεις νομοταγής πολίτης» έλεγε ειρωνικά ο Jean-Paul Sartre. Αυτό θέλουμε να του μάθουμε; Να φοβάται; Έτσι θα ταΐσουμε την ψυχή του; Με το ρητό «ο φόβος φυλάει τα έρμα»; Έχουμε έρμα στην εποχή μας; Αυτό ονειρευτήκαμε όταν το ποθήσαμε ή το γεννήσαμε; Μπράβο μας, ωραίοι γονείς είμαστε! Ας αφήσουμε τα «έρμα» και τα «παντέρμα» στην άκρη και ας φέρουμε μπροστά στα ματάκια του το δικαίωμά του στην απόλαυση της ζωής.
Θέλω να φωνάξω πραγματικά: «Ζω για το … (βάλτε στις τελίτσες όλα όσα ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε από τις «εντεχνίεντες» ανάγκες μας) ή ζω με το …. (βάλτε στις τελίτσες όλα όσα είμαστε ευγνώμονες που έχουμε)».
Αγαπάω τα παιδιά για αυτό που δεν έχουν: Αυτή την υπέρμετρη χρήση της λογικής. Αγαπώ επίσης τα παιδιά για αυτό που έχουν: Την ανάγκη για ανεμελιά! Κάποιοι λένε: «Μα θα του στερήσω τα παιχνίδια!» Τι λέτε μωρέ; Μπορείτε να στερήσετε τα παιχνίδια σε ένα παιδί; Τα υλικά μπορεί να τα στερήσετε. Τα παιχνίδια ποτέ! Γιατί τα παιχνίδια δεν είναι τα υλικά! Είναι η εσωτερική ανάγκη και η εφευρετικότητα. Όχι τα «ετοιματζίδικα» (αυτά που αγοράζουμε πανάκριβα καλύπτοντας κάποιες ενοχές μας και το εκβιάζουμε μετά με αυτά), αλλά αυτά που βγαίνουν από τη φαντασία του.
Τώρα θα διαλέξουμε: Το χαμόγελο για αυτά που κανείς καταστροφολόγος ποτέ δεν θα αγγίξει (την ευγνωμοσύνη αυτών που έχουμε να αγαπάμε) ή τον φόβο για αυτά που θα αγγίξει (αυτά που ποτέ δεν καταλάβαμε ότι απλά είναι χρηστικά αλλά όχι χρήσιμα).
Δεν είναι απλά δική μας υπόθεση το πώς θα αντιδράσουμε. Έχουμε ένα παιδί μπροστά μας! Έχουμε υποχρέωση για εκείνο! Για να σηκωθούμε λίγο πιο ψηλά λοιπόν!
Το παιδί όμως: Μην το ξεχνάμε στο μούδιασμά μας! Μην το ξεχνάμε στο φόβο μας! Επαναλαμβάνω: Το μόνο που αξίζει στον κόσμο μας και δεν φταίει για όλα τριγύρω είναι το παιδί μας! Δείξτε τον φόβο σας στο παιδί σας. Με πολύ μετρημένο όμως τρόπο. Με συζήτηση και όχι με αυτές τις Ελληνοπρεπέστατες αντιδράσεις αλλοφροσύνης και αγελαίου πανικού! Όλοι θα ζήσουμε! Με νέες –και ποιος ξέρει, μάλλον καλύτερες- αρχές και όνειρα!
Στράτος
