Στην διαφορετικότητα είναι αφιερωμένες αυτές οι σκέψεις. Άκουσα λοιπόν ένα παραμύθι από έναν δάσκαλο της ειδικής Αγωγής, ένα πολύ αποφασιστικό και δομημένο άνθρωπο, τον Αδριανό τον Μουταβελή, το διαμόρφωσα λίγο και νάτο λοιπόν:
Ζούσε κάποτε σε ένα απομονωμένο σπίτι μία γιαγιά. Η γιαγιά η Σοφία!
Νερό δεν είχε, έτσι κάθε πρωί πήγαινε στην πηγή με 2 στάμνες να πάρει νερό! Τους είχε δώσει και όνομα! Η Άννα και η Αγγελίνα!
Τους είχε δώσει και στις 2 όνομα από Α γιατί είχε μάθει στη ζωή της ότι το νόημα της ζωής είναι η ΑΠΟΔΟΧΉ. Αυτών που ονειρευτήκαμε και γίνανε και αυτών που ονειρευτήκαμε και δεν γίνανε……
Δύο ίδιες στάμνες με μία μόνο διαφορά: Η μία στάμνα η Αγγελίνα ήταν ραγισμένη! Ο μάστορας που την είχε φτιάξει είχε κάνει ένα μικρό λάθος και η Αγγελίνα είχε από το σκαρί της βγει ραγισμένη! Έτσι και η γιαγιά ξεχώριζε τις δύο κανάτες!
Κάθε πρωί λοιπόν η γιαγιά η Σοφία έπαιρνε την Άννα με το δεξί χέρι και Αγγελίνα –τη ραγισμένη- με το αριστερό!
Κάθε μέρα ξεκινούσε με 2 άδειες στάμνες και κάθε μέρα γύριζε με την Άννα γεμάτη και την Αγγελίνα μισογεμάτη.
Μετά από 2 χρόνια η Αγγελίνα δεν άντεξε άλλο και είπε στη γιαγιά:
-γιαγιά 2 χρόνια τώρα με πηγαίνεις στην πηγή και ενώ με γεμίζεις, γυρίζω πάντα μισοάδεια! Δεν κουράστηκες πια; Γιατί δεν με αλλάζεις; Γιατί δεν παίρνεις μία άλλη, γερή και αυτή και εμένα να με πετάξεις; Δεν το βλέπεις ότι τζάμπα σε κουράζω;
-Η γιαγιά κοίταξε τη στάμνα με τρυφερότητα και με εκείνο το υπέροχο χαμόγελο που είχαν όλες οι σοφές γιαγιάδες της θύμησης της ζωής μας και είπε:
-«έχεις δει το μονοπάτι που γυρίζουμε κάθε μέρα»;
-«Φυσικά» είπε η Αγγελίνα
-«Σου αρέσει;»
-«Είναι πανέμορφη» ξαναπάντησε η Αγγελίνα!
-«Τι είναι αυτό που σου αρέσει;» ρώτησε η γιαγιά η Σοφία
-«έχει πανέμορφα λουλούδια» Αποκρίθηκε με ενθουσιασμό η Αγγελίνα
-«και από τις 2 πλευρές;» ρώτησε η γιαγιά Σοφία κοιτώντας την
Αφού σκέφτηκε η Αγγελίνα λίγο απάντησε: «όχι μόνο από την αριστερή πλευρά»
Ένα ταράστιο χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της Αγγελίνας ενώ η γιαγιά Σοφία ξανακοίταξε τη ζακέτα που έπλεκε ………
Όλοι μας διαφορετικοί είμαστε! Όλοι μας διαφορετικοί υπήρξαμε πάντα! Αυτό είναι και το νόημα της ζωής. Ο καθένας μας δίνει άλλο. Αυτό το τεράστιο δέντρο που λέγεται κόσμος μας χωράει όλους γιατί όλοι μα όλοι έχουμε κάτι να του δώσουμε!
Στράτος
