Αφιερωμένες στην εμπιστοσύνη αυτές οι σκέψεις. Σε αυτή την τόσο σημαντική και συνάμα παρεξηγημένη λέξη! Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί τι σημαίνει «εμπιστοσύνη»; Ο Μπαμπινιώτης αναφέρει ότι «εμπιστοσύνη είναι η πίστη στην αξιοπιστία, εντιμότητα, ικανότητα, αξία κλπ κάποιου». Πίστη λοιπόν η εμπιστοσύνη.
Πίστη που τόσο βίαια κλονίζεται στις μέρες μας απέναντι σε όλους και σε όλα! Στον σύντροφό μας, στον εργοδότη μας, στον εργαζόμενο μας, στο φίλο μας, στο κράτος, στους «παρόχους», αλλά ….. και στο παιδί μας! Για να πιστέψω σε κάτι θα πρέπει να νιώθω ότι αξίζει! Ότι θα μου παράσχει την ασφάλεια της εντιμότητας, της ειλικρίνειας, του σεβασμού, της κάλυψης. Ότι θα κερδίσω πραγματικά από αυτό το κάτι! Ότι θα πάρω βοήθεια από αυτό το κάτι στα δύσκολά μου!
Αλήθεια, ας σκεφτούμε πραγματικά: Το παιδί μας μας εμπιστεύεται άραγε; Οι φίλοι μας μας εμπιστεύονται άραγε; Η σύντροφός μας μας εμπιστεύεται άραγε; Ο εργοδότης μας μας εμπιστεύεται άραγε; Οι εργαζόμενοί μας μας εμπιστεύονται άραγε;
Ζούμε στον αρνητικό ορισμό! Το κράτος λειτουργεί ως πεδίο μη εμπιστοσύνης. Μας θεωρεί παράνομους και φοροκλέφτες (έχει δεν έχει δίκιο). Οι τράπεζες και τα πολυκαταστήματα μας θεωρούν κλέφτες και μας ζητούν να αφήνουμε τις τσάντες μας στους ειδικούς φοριαμούς (έχουν δεν έχουν δίκιο). Ζούμε στην εποχή που είμαστε ένοχοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου σε όλους τους τομείς!
Μήπως έτσι κάνουμε και στο παιδί μας; Μήπως είναι και αυτό ένοχο μέχρι αποδείξεως του εναντίου; Μήπως το θεωρούμε «τεμπέλη», «χειριστικό» (πόσο κακή λέξη), «ανυπάκουο», «ευθυνόφοβο», «δειλό», «θρασύ», «επιθετικό», «αχάριστο», «μικρό για …» (πχ να του πούμε αυτό που αισθανόμαστε), «μεγάλο για …» (πχ να κάνει χαζομαρούλες).
Το Κράτος πρέπει να καταλάβει: Δεν το εμπιστεύομαι ότι το νοιάξιμό του είναι ο πολίτης και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται. Η Τράπεζα πρέπει να καταλάβει: Δεν την εμπιστεύομαι ότι πασχίζει για το καλό μου και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται. Το Πολυκατάστημα πρέπει να καταλάβει: Δεν το εμπιστεύομαι ότι βγάζει μόνο το νόμιμο κέρδος και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται. Ο εργοδότης μου πρέπει να καταλάβει: Δεν τον εμπιστεύομαι ότι πρεσβεύει το καλύτερο και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται.
Και για το παιδί μου, το ίδιο θα ήταν καλό να σκεφτώ:
-Δεν το εμπιστεύομαι ότι κάνει πραγματικά ότι καλύτερο του έμαθα ή μπορεί να κάνει και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται!
-Δεν έδειξα συνέπεια στα λόγια μου και τις πράξεις μου γιατί το θεώρησα απλώς παιδί που δεν καταλαβαίνει, και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται!
-Δεν επιβράβευσα την προσπάθειά του αλλά κατέκρινα το λάθος του, γιατί νόμισα ότι γεννήθηκε τέλειο και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται!
-Θέλησα να το κάνω όπως είμαι εγώ (λες και εγώ είμαι ο ευτυχισμένος που βρήκα το νόημα) και όχι όπως ονειρεύεται εκείνο και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται!
-Με βλέπει να συμμαχώ με αυτούς που το κρίνουν και το κατακρίνουν θεωρώντας ότι αυτοί λένε την αλήθεια και όχι το παιδί μου και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται!
-Δεν το σέβομαι ότι και αυτό το παιδί αυτά που θέλει απλά τα θέλει και δυσκολεύεται να τα διαπραγματευτεί και να τα αποχαιρετήσει και γι αυτό δεν με εμπιστεύεται!
-Δεν του έδειξα ότι η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους είναι μία υπέρτατη αρχή και γι αυτό δεν εμπιστεύεται!
Ας κάνουμε τρεις λίστες:
-Στην πρώτη ας γράψουμε τους ανθρώπους που πραγματικά εμπιστευόμαστε και ας σκεφτούμε και ας γράψουμε δίπλα, γιατί!
-Στην δεύτερη, ας γράψουμε τους ανθρώπους που πιστεύουμε ότι πραγματικά μας εμπιστεύονται και ας σκεφτούμε και ας γράψουμε δίπλα, γιατί.
-Στην Τρίτη, ας γράψουμε σε ποια σημεία μας το παιδί μας μας εμπιστεύεται πραγματικά και ας σκεφτούμε και ας γράψουμε δίπλα, γιατί.
Ζώντας στην εποχή που το ρήμα «είμαι αναξιόπιστος» κλίνεται καθημερινά σε όλα τα πρόσωπα, ας σκεφτούμε έστω και για λίγο την κλίση στο πρώτο και μόνο πρόσωπο της ερώτησης: «είμαι αξιόπιστος;».
Πριν πέντε ημέρες, ένα πολύ αγαπημένο μου παιδικό πρόσωπο μου θύμισε κάτι: Πρέπει μερικές φορές να το εμπιστεύομαι περισσότερο! Του το είπα! Γιατί είχα κάνει λάθος! Είναι πια λιγότερο παιδί από ότι πίστευα! Μεγάλωσε! Και ξεπέρασε τον «κανόνα» που είχα φτιάξει στο μυαλό μου για εκείνο! Έτσι του θύμισα ότι μου θύμισε: Κάνω το καλύτερό μου, αλλά δεν κατέχω την αλήθεια! Κατέχω μόνο τη δική μου αλήθεια! Όπως, κατέχει μόνο τη δική του αλήθεια! Απλά, κηδεμόνας είμαι που θα πρέπει κάποια θέσφατα να τα ορίζω εγώ για την προστασία του. Μόνο όμως αυτά μάλλον!
Νοέμβρης λοιπόν! Ο μήνας που μας βρίσκει όλους το ίδιο μουδιασμένους με τον περσινό! Θα ζήσουμε από την ελεημοσύνη; Θα ζήσουμε μόνοι μας; Θα ζήσουμε χωρίς το ευρώ; Θα ζήσουμε με το ευρώ; Το παιδί μας όμως ρωτάει μία συγκεκριμένη ερώτηση και έχει τόσο μα τόσο δίκιο: Θα μπορέσω να σας εμπιστευτώ ότι όλα θα είναι εντάξει με εμάς; Ας του απαντήσουμε επιτέλους! Μεγάλωσε! Πρέπει να ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΟΥΜΕ αυτό που σκέφτεται, αυτό που φοβάται, αυτό που ζητάει πραγματικά (δεν ξέρω κανένα παιδάκι στον κόσμο που αν είχε να διαλέξει μεταξύ της κούκλας και της ζεστής αγκαλιάς, θα διάλεγε την κούκλα)!
Νοέμβρης λοιπόν! Ο μήνας που το παιδί πρέπει να έχει ήδη προσαρμοστεί στην σοβαρότερή του υποχρέωση: Το Σχολείο. Δεν είναι εύκολο αυτό, ας το καταλάβουμε. Ενθάρρυνση, βοήθεια, χαμόγελο, ψυχραιμία, αίσια σκέψη, αγώνας. Κοινώς: εμπιστοσύνη ότι κάνει ότι καλύτερο μπορεί! Μπορεί να μην το κάνει η εκάσουσα κυβέρνηση. Μπορεί να μην το κάνει η Τράπεζα! Μπορεί να μην το κάνει ο διπλανός μας! Το κάνει όμως το παιδί μας! Και ίσως…… (ίσως λέω) το κάνουμε και εμείς όταν κάνουμε τον απολογισμό μας!
Αλλιώς οδηγούμε το παιδί μας, εκεί που οδηγείται ο κόσμος μας αυτή τη στιγμή: σε αυτό που είπε ο George Eliot πριν 150 περίπου χρόνια: “Ποια μοναξιά είναι χειρότερη από την έλλειψη εμπιστοσύνης;”
Στράτος
