Δεν ξέρω Θεέ μου αν τα’χεις βάλει με τους Έλληνες, αλλά εμείς οι Έλληνες τα’χουμε βάλει μαζί σου! Γιατί μας πήρες –ή απειλείς να μας πάρεις- όλα τα καλούδια που είχαμε με τόσο κόπο και κουλτούρα (καταναλωτική) αποκτήσει: Την Porche Alpha Romeo BMW GTMNDSTREPOUT 8764, τις 4 τηλεοράσεις Plasma 85, 65,45 και 40 ιντσών (μέχρι και στην τουαλέτα Plasma βάλαμε), τα 4 laptop (μπας και χαλάσουν τα άλλα 3) σε συνδυασμό με τα 2 σταθερά, τα smpart–i–you–everybody phones που μόνο πατέ ελαφιού δεν φτιάχνουν αλλά ενημερώνουνε όλους πού είμαστε και τι πίνουμε, τις ταμπλέτες (όχι καλέ τις αναβράζουσες, τα tablets ντε!) που τα χαϊδεύουμε πιο πολύ και από τη γυναίκα μας, τα ιδιωτικά μας κανάλια με τα πιάτα και τους 762 σταθμούς για να καταλήγουμε τελικά να βλέπουμε συμβατικά, τις credit cards (αυτά τα πλαστικά καρτελάκια που ακόμα πριν από 25 χρόνια ο πατέρας μου μου έλεγε «αυτές Στράτο μου θα κλείσουνε σπίτια»), τις παντσετούλες 5 φορές την εβδομάδα (η χαρά του διαβητολόγου και του Lepour), τα ουίσκι δωδεκαετίας (γιατί το κρασί είναι για τους μπανάλ και τους φτωχούς),τα game boy, smart computers, transformers και άλλα 200 τόσα άθλια τραγικοπαίχνιδα που γεμίσαμε το δωμάτιο του παιδιού, κάποιες συντάξεις μαϊμού που «έλα μωρέ τώρα, σιγά τα αυγά», κάποιους θείους στην Κορώνη που μας προσφέρανε μία καρέκλα, την δύναμη των λέξεων «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;». Ε ναι! Α! δε λέω, νομίζω ότι μας τα πήρες αυτά Θεούλη μου με τη βοήθεια των τιμωρών αγγέλων σου (νομίζω σήμερα τους ονομάζουνε Υπουργούς ή κάτι τέτοιο). Αυτό είναι αλήθεια!
Θέλω όμως ανταλλάγματα για όλα αυτά που μας πήρες! Σου είπα, θέλω να ρεφάρω το 2014! Άκου λοιπόν τι θα σου πρότεινα να μας φέρεις για να αλλάξουμε επιτέλους ηλικιακό στάδιο. Είσαι έτοιμος; Γράφε:
Θέλω να μας φέρεις αυτή τη χρονιά την έμπνευση να μπορέσουμε επιτέλους να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Αφού δεν μπορούνε πια οι άλλοι να κάνουν για εμάς παρά μόνο αχταρμάδες, αφού «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», αφού «δεν έχουν οι άλλοι μάνα μου», να μας βοηθήσεις να καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι ικανοί να κάνουμε μεγαλειώδη πράγματα εάν θελήσουμε να το δούμε. Τι θέλει αυτό; Υπομονή! Πείσμα! Πιάστην από το ράφι αυτή την έμπνευση και βάλτην στο σακούλι όλων μας!
Θέλω να μας φέρεις αυτή τη χρονιά την ικανότητα να γίνουμε ευγνώμονες. Βαρέθηκα να ακούω τι δεν έχουμε! Βαρέθηκα να ακούω τι χάνουμε! Δεν μπορούμε να δούμε όμως τι έχουμε. Να χαρούμε την υγεία μας, να χαρούμε τα παιδιά μας, να χαρούμε τους δικούς μας ανθρώπους, να χαρούμε το χαμόγελο, να χαρούμε το σπιτικό μας, να χαρούμε τις υπέροχες βλακειούλες που συμβαίνουν καθημερινά, να χαρούμε τη χαρά! Πάθαμε σοβαρότατη ηθική μυωπία και δεν μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας! Πιάσε σε παρακαλώ τα γυαλιά από το ράφι! Να δούμε καθαρότερα και να πούμε έστω και μία φορά: «Δόξα το Θεό! Είμαι πλούσιος με ελάχιστα θαρρώ»!
Θέλω να μας φέρεις αυτή τη χρονιά την δυνατότητα να μοχθήσουμε για τα όνειρά μας. Άλλοι από εμάς τα ξεχάσαμε (λες και τα όνειρα είναι αναπτήρας που ξεχάσαμε πού τον βάλαμε) και άλλοι τα αποχαιρετήσαμε (λες και είναι ο Γιακουμής που φεύγει στα καράβια). Τα όνειρα υπάρχουνε, όπως και η Ρόδος και όπως και το πήδημα! Βαρέθηκα να είμαστε το πρόβλημα για κάθε λύση! Βαρέθηκα να μην ακούω όνειρα, λες και είναι ντροπή να τα έχεις και ακόμα μεγαλύτερη να τα αποχτήσεις. Για να γίνουνε τα όνειρα πραγματικότητα, ποτέ δεν υπήρξε τηλεκοντρόλ (όπως όλα αυτά που μας κάνανε να μην το κουνάμε από τον καναπέ!). Για το όνειρο μοχθούνε! Αν όχι, τότε δεν υπήρξε ποτέ όνειρο! Γέμισε λοιπόν με όνειρα τα σακούλια μας! Λίγα μα να αξίζουνε!
Θέλω να μας φέρεις αυτή τη χρονιά τη μνήμη να θυμηθούμε τι θέλαμε όταν είμασταν παιδιά! Όταν γινόμαστε γονείς, πώς τα ξεχνάμε τα παιδιτάτα μας, τι πραγματικά θέλαμε, πόση ζέστη είχε η αγκαλιά της μαμάς, του μπαμπά, πόσο μοσχοβόλαγαν τα σεντόνια, το κοτόπουλο στο φούρνο, οι βόλτες, το γιάντες, το κρυφτό, τα παραμύθια της γιαγιάς, οι Κυριακές! Τα ξεχάσαμε και όλα αυτά τα αλλάξαμε με επισκέψεις στα «τζάμπα μαγαζιά», μπας και βρούμε το άλλοθι της απουσίας μας σαν γονείς σε ράφια! Κατέβασε λοιπόν θύμησες από τα ράφια Θεούλη μου! Πολλές! Και οσμές! Και αφές! Και γεύσεις! Και φέρτε μας!
Θέλω να μας φέρεις αυτή τη χρονιά τη δύναμη να χαρούμε επιτέλους με τη χαρά των άλλων. Ναι, θέλει δύναμη! Σου είπα, είμαστε εγωκεντρικοί! Σήμερα φθονούμε τη χαρά των άλλων! Η κυβέρνηση θέλει (αλλά και εμείς δεν λέμε όχι), να επιβάλλεται πρόστιμο σε όποιον χαμογελάει και σε όποιον ακόμα λέει «καλημέρα» και το εννοεί! Φθόνος πολύ Θεούλη μου τριγύρω! «Αφού εγώ δεν …, θα δώσω το παν να μην … και εσύ» κατάντησε η κοινωνία μας! Και εσύ μωρέ το αντέχεις αυτό; Άντε λοιπόν, σήκω και κατέβασε από τα ράφια αυτή τη δύναμη. Μοίρασέ την απλόχερα, μην είσαι τσιγκούνης!
Τέλος, θέλω να μας φέρεις αυτή τη χρονιά την απόφαση να δώσουμε στην ελπίδα μία ευκαιρία! Με την απελπισία κανένας δεν κέρδισε τίποτα. Η απελπισία το μόνο που μας προσφέρει είναι τη λύπηση ή την αδιαφορία των άλλων. Η απελπισία καθηλώνει. Η ελπίδα κινητοποιεί. Οι μύριοι δεν θα φώναζαν ποτέ «θάλαττα-θάλαττα» αν δεν έδιναν στην ελπίδα ότι θα τη δουν μία ευκαιρία. Δεν υπάρχουν θαύματα και το ξέρεις καλύτερα από εμένα (μεταξύ μας έτσι!), υπάρχει μόνο ελπίδα και πόθος!
Ιανουάριος λοιπόν Θεέ μου! Ο πρώτος μήνας ενός καινούργιου έτους μέσα σε αυτό το πανέμορφο και μοναδικό ταξίδι που συνεχίζουμε να είμαστε επάνω του και να λέγεται ζωή. Και αυτή τη χρονιά Θεέ μου, είμαστε ότι αξίζουμε να είμαστε! Και το τελευταίο διάστημα (άντε μήνες, άντε χρόνια) η αξία μας πέφτει πάρα πολύ! Γιατί κάποτε έπιασα τον εαυτό μου να αυτοχαρακτηρίζομαι «ο κύριος με τα gadgets» (άσε που τα μισά από αυτά τα πέταξα χωρίς να τα χρησιμοποιήσω ποτέ) και όχι «ο κύριος με τους ανθρώπους του τριγύρω του». Είμαστε ότι αξίζουμε να είμαστε Θεέ μου αλλά για να αλλάξουμε θα βάλεις και εσύ ένα χεράκι! Σύμφωνοι;
Χαμόγελο, ελπίδα, αγάπη, συμπαράσταση, κέφι, όνειρα!
Στράτος
ΥΓ: Όταν παλιά μαθαίναμε στο Σχολείο ότι «του Έλληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υποφέρει», δεν εννοούσαμε ούτε το ζώδιο, ούτε το μαγαζί στην Πλάκα, ούτε την ταμπέλα του αυτοκινήτου μας λέγοντας «ζυγός». Πώς τα κάναμε έτσι τώρα;
