Αφιερωμένες σε αυτά τα παιδιά και σε αυτά τα «δώρα» τους αυτές οι σκέψεις. Μέσα από τι άλλο; Από τις δικές μας αναμνήσεις εκείνων των Χριστουγεννιάτικων ημερών πριν από 10,20,30,40 τόσα χρόνια.
Είπα να ταξιδέψω κι εγώ 40 τόσα χρόνια πίσω και να θυμηθώ αυτές τις ημέρες, μήπως και μπορέσω έτσι να αφυπνίσω το μυαλό των –γονέων σήμερα παιδιών τότε- συνανθρώπων για το τι άραγε ζητάγαμε εκείνες τις ημέρες…
Από την αρχή του Δεκέμβρη το αναμμένο με φωτάκια και βαμβάκια στα κλαδιά δέντρο μας υπενθύμιζε ότι τα Χριστούγεννα έρχονται. Όλος ο Δεκέμβρης ήταν μία προσμονή για τα Χριστούγεννα. Φωτισμένα μαγαζιά, προετοιμασία στο Σχολείο για την χριστουγεννιάτικη γιορτή, εκθέσεις και συζητήσεις για τα Χριστούγεννα.
Για να θυμηθώ λοιπόν: Γιατί τα ήθελα τα Χριστούγεννα;
Γιατί δεν θα είχα Σχολείο; Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Ήμουν μικρός για να έχω τέτοιο πλάνο! Δεν ήταν ότι πέρναγα άσχημα στο σχολείο. Μου άρεσε τόσο η μάθηση όσο και η παρέα με τους συμμαθητές μου!
Γιατί θα έτρωγα κουραμπιέδες; Ούτε κάτι τέτοιο θυμάμαι. Και οι σοκολάτες του πατέρα μου όλο τον υπόλοιπο χρόνο ήταν εξίσου καλές!
Γιατί λοιπόν τα ήθελα;
Το θυμάμαι πολύ καθαρά: Το ήθελα γιατί περνούσα όλο το μήνα με την προσμονή ότι θα έπαιρνα δώρο και μου άρεσε. Δεν είχαμε τότε ακριβά δώρα: Ένα απλοικό τρενάκι ή ένα σετ μπογιές ή ένα ποδοσφαιράκι με τα ελατήρια ή ένα φορτηγό ή ένα απλό επιτραπέζιο ήταν για την ψυχή μου τότε ο παράδεισος. Μου άρεσε όμως το σκηνικό εκείνων των δώρων: Ένα δέντρο με παιχνίδια από κάτω που περίμεναν όλα τα μέλη της οικογένειάς μου να τα ανοίξουμε. Τα είχε φέρει ο «Άγιος Βασίλης», αν και ποτέ δεν μπορώ να πω ότι πίστεψα αυτό το «ψεματάκι» που με βόλευε όμως τόσο μα τόσο γιατί είχε ένα δώρο στο φινάλε του!
Θυμάμαι όμως και κάτι άλλο πάρα πολύ καθαρά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: Αυτή την υπέροχη «σπιτική» αίσθηση. Την αφή των καθαρών γιορτινών ρούχων, της ζεστασιάς των καλοριφέρ, της αγκαλιάς, των καινούργιων παιχνιδιών. Την κίνηση με τα παιχνίδια με την αδελφή μου και με το «άραγμά μας» στην μοκέτα του χωλ για να παίξουμε το επιτραπέζιό μας. Τα ακούσματα των τραγουδιών, τον μικρό τυμπανιστή (απόλυτα λατρεμένο μου ακόμα και σήμερα τραγούδι) να μου «σαλεύει» και να μου «μυρμηγκιάζει» από απόλαυση όλο μου το σώμα. Τα κάλαντα από τα μεγαλύτερα – τα «ανεξάρτητα» όπως τα σκεφτόμουνα- παιδιά. Τις εικόνες από τα πολύχρωμα φωτάκια, τα χαμόγελα, το πρασινο-απρο-γαλαζιο-κοκκινο-κιτρινο δέντρο, το σιγυρισμένο σπίτι, τα «επίσημα»-γιορτινά σερβίτσια. Τις εικόνες από τις εικόνες στα Χριστουγεννιάτικα παραμύθια και στο view master μου. Την μυρωδιά του χαλιού, την μυρωδιά του μαγειρεμένου φαγητού, την κολώνια του μπαμπά και της μαμάς όπως χωνόμουνα μέσα στην αγκαλιά τους, την μυρωδιά της γιορτής στην ατμόσφαιρα της οικογένειας! Ένα πανηγύρι των αισθήσεων ήταν εκείνες οι μέρες! «Ουδέν εν τω νοώ ο μη πρότερον εν τη αισθήσει» έλεγε ο Αριστοτέλης.
Πόσο δίκιο είχε!
Θυμάμαι και κάτι άλλο επίσης: Ο μπαμπάς δεν θα πήγαινε για 4 ημέρες στη δουλειά και έτσι τον είχα παρέα να με ξυπνάει το πρωί με ένα χαμόγελο και να μου λέει «έλα να κάνουμε παρέα» αντί του «ξύπνα να μην αργήσεις στο σχολείο». Και τιναζόμουνα με χαρά το πρωί για να χαρώ την οικογένειά μου όπως και το βράδυ έπεφτα με χαρά για ύπνο με το γλυκό φιλί των γονιών μου. Εγώ, η αδελφή μου, ο πατέρας μου και η μητέρα μου! Και κάποια παιχνιδάκια ανάμεσά μας να ομορφαίνουν και αυτά την παιδική ψυχή όλων μας εκείνες τις ημέρες.
Ποτέ δεν είχα ακριβά δώρα. Ποτέ δεν είχα βαρύγδουπες εξόδους! Ποτέ δεν έφαγα πολυτελή γεύματα! Ποτέ δεν είχα μεγάλες ανέσεις που βλέπω τώρα σε κάποιους πιτσιρικάδες. Φυσικά και το κομπιούτερ ή τα ηλεκτρονικά ή η τηλεόραση ήταν λέξεις άγνωστες ακόμα για εμένα! Θα μου κακόπεφταν αν τις είχα; Όχι φυσικά αλλά για τίποτα δεν θα άλλαζα αυτά που είχα: Την οικογένεια! Ήμουν ευτυχισμένος για αυτό και μόνο! Είχα την απλοική οικογένεια που ήξερε να κάνει σχέση! Με αγαπούσαν και το ένιωθα και έτσι τους αγαπούσα και εγώ και ελπίζω να το ένιωθαν!
Πλούσιοι με ελάχιστα θαρρώ!
Με ένα περιβάλλον γεμάτο ερεθίσματα και σχέση. Χωρίς πολυτέλεια αλλά με άνεση.
Ας σκεφτούμε τι δεν δώσαμε στο παιδί μας και ας του το δώσουμε! Ας σκεφτούμε τι ποθήσαμε σαν παιδιά μέσα από την σχέση και ας τα φιλτράρουμε στα ματάκια του.
Στράτος
