Κατερίνα Διατσίγκου. Εργοθεραπεύτρια
23 Δεκεμβρίου..χειροκροτήματα, ‘μπράβο’, συγκίνηση από τους μεγάλων και λόγια συμπόνιας μέσα σε μία ατμόσφαιρα υποτιθέμενης κατάνυξης..όπως το επιτάσσει άλλωστε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Στ’αλήθεια ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν όλοι οι παρευρισκόμενοι γνωρίζουν τι χρειάζεται για να φτάσουμε στο χειροκρότημα της αυλαίας..
Γιορτή των Χριστουγέννων: για αυτή τη μία μέρα απαιτούνται πολλές ώρες χαμένες από το σχολικό πρόγραμμα, για πρόβες, για την κατασκευή σκηνικών και κουστουμιών μόνο από τους εκπαιδευτικούς φυσικά και όχι από τα παιδία μας γιατί πρέπει να είναι τέλεια! Αυτό άλλωστε απαιτείται και για το θεαθήναι .Νομίζουμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να δείξουμε τη δουλεία μας, το έργο μας είναι το στήσιμο μίας ΤΕΛΕΙΑΣ γιορτής.
Τα παιδιά μας στα ειδικά σχολεία έχουν κάποιες ανάγκες διαφορετικές- από τις συνηθισμένες- και όχι ανάγκες ειδικές. Αυτές οι ανάγκες λοιπόν, δημιουργούν κάποιες συνθήκες τις οποίες θα πρέπει να σεβόμαστε απόλυτα, αν μη τι άλλο..
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ λοιπόν…πώς απαιτούμε– με φωνές- από παιδιά με προβλήματα μνήμης να μάθουν από έξω ποιήματα , τραγούδια, λόγια?
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ πώς απαιτούμε από παιδιά με κινητικά προβλήματα και δυσπραγία να κινηθούν ‘άνετα’ στη σκηνή έτσι ακριβώς όπως το επιτάσσουν οι σκηνοθετικές κατευθύνσεις των εκπαιδευτικών?
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ πώς απαιτούμε από παιδιά που δεν αγαπούν την πολυκοσμία, τον θόρυβο, την επαφή να παρευρίσκονται στο αμφιθέατρο του διπλανού σχολείου και επιπλέον να πρέπει να ντυθούν αγγελάκια?
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ πόσο άσχημο φαντάζει να ματαιώνονται τα παιδιά ακόμα και σε μια εκδήλωση χαρούμενη, τη γιορτή?
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ γιατί να αναγάγουμε κάτι τόσο απλό σε κάτι δύσκολο και πολύπλοκο εις βάρος των παιδιών αλλά και υπέρ της προσωπικής προβολής?
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν θα ήταν πιο όμορφα και ίσως πιο ουσιαστικά, αν οργανώναμε ένα party στον χώρο των παιδιών -όλοι μαζί παιδιά ,γονείς και όποιος άλλος θέλει- με γλυκά, χορό και δώρα?
Βεβαίως και να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου, όχι όμως λέγοντας ποιηματάκια και κουνώντας σημαιούλες .Δεν είναι απαραίτητο να γίνεται με τόσο ανούσιο έως και γραφικό τρόπο ,βγαλμένο από άλλες δεκαετίες, και χωρίς κανένα προφανή λόγο, τον οποίο να τον αντιλαμβάνονται και να τον βιώνουν τα παιδιά. Γιατί –και όμως- μπορούν να γίνουν γιορτές χωρίς πρόβες, χωρίς φωνές και με πολύ χαμόγελο!
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις, τους προβληματισμούς υπήρξαν τα πελαγωμένα και σχεδόν βουρκωμένα μάτια του Σπύρου μετά από μία άδικη και σχεδόν υστερική παρατήρηση επειδή δε θυμόταν δύο από τις γραμμές του ρόλου του…
Ας έχουμε το θάρρος ,λοιπόν, όσοι δουλεύουμε στα δημόσια σχολεία να κάνουμε την ‘ανατρεπτική’ επιλογή μιας γιορτής Γ Ι Α Τ Α Π Α Ι Δ Ι Α!!!!
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ πόσο αυτονόητο θα έπρεπε να ήταν αυτό………(?)
