Λάβαμε από την αγαπητή συνάδελφο τις πιο κάτω σκέψεις:
Κατερίνα Διατσίγκου, Εργοθεραπεύτρια
21 Μαίου 2012…ήρθε η ώρα των πανελλήνιων εξετάσεων για τα παιδιά της Γ’ λυκείου και μαζί τους ήρθε και για τα δικά μας παιδιά στο συστεγαζόμενο ειδικό σχολείο.
Μία εβδομάδα πριν, έγιναν όλες οι απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να επιτευχθεί –όχι απλά μία ήσυχη παρουσία μας τις ημέρες αυτές- αλλά σχεδόν έπρεπε να γίνουμε αόρατοι.Άλλωστε ένας ‘φιλοξενούμενος’ έτσι πρέπει να κάνει….(ειρωνία..)
Οι μέρες των εξετάσεων δεν είναι εφιαλτικές μόνο για τους υποψηφίους αλλά και για τα παιδιά μας…
Ο Γ. με τη ΔΕΠ-Υ του θα πρέπει να μην κάνει ΟΥΤΕ ΚΙΧ…η Γ. με τον αυτισμό της δε θα πρέπει να βγάλει ΟΥΤΕ ΚΙΧ, ‘ζητώντας’ μας να πάει τουαλέτα…ο Σ., η Ε. και ο Α. θα πρέπει ‘απλά’ και τόσο βαρετά να κάθονται-όλη σχεδόν τη σχολική μέρα- σε μία καρέκλα, χωρίς να κάνουν ΟΥΤΕ ΚΙΧ…κ βεβαίως οι γονείς του Α., ή του Π. θα πρέπει να δείξουν κατανόηση και να μην στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο προκειμένου να μην δημιουργήσουν πρόβλημα (ΟΥΤΕ ΚΙΧ!) , υπερκάμπτοντας το νόμιμο δικαίωμά τους για καθημερίνη φοίτηση….
Αλλάζουμε όλο το ημερίσιο πρόγραμμα, αλλάζουμε αίθουσες…διάλειμμα αυστηρά και ΜΟΝΟ μετά το πέρας των εξετάσεων…γιατι πρέπει να μην ακουστεί ΟΥΤΕ ΚΙΧ!
Κατανοώ απεριόριστα την κρισιμότητα των εξετάσεων, αφού έχουμε μάθει τους έφηβούς μας να στηρίζουν όλο τους το μέλλον σε αυτές και μόνο…Αναρωτιέμαι ,ωστόσο, ποιός θα κατανοήσει τα παιδιά ‘μας’,τα παιδιά του ειδικού σχολείου…
Και εδώ έρχεται η κρατική παρουσία(..απουσία για την ακρίβεια),όχι για να συνεπικουρήσει στο επιτακτικό γεφύρωμα της κοινωνίας με τη διαφορετικότητα, αλλά στο γκρέμισμά του.Ας μου πεί,λοιπόν, κάποιους από τους υπεύθυνους με ποιά λογική προχώρησαν σε μία τέτοιου είδους συστέγαση. Η αναμενώμενη απάντηση θα είναι με παχιά και ξύλινα λόγια… «…για ένα άνοιγμα στην κοινωνία!»
Και θα συμφωνήσω μα όχι συστέγαση με λύκειο (και δη εξεταστικό κέντρο).Στο διπλανό δημοτικό σχολείο θαρρώ αυτό το ‘άνοιγμα’ θα ήταν πιο ουσιαστικό , όχι μόνο εξαιτίας της ηλικιακής αντιστοιχίας..μα και τί καλύτερο να ξεκινήσει ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η αρμονική συνύπαρξη με αυτή, από τις μικρές ηλικίες?????
Αντ’αυτών, ‘πέταξαν’ το σχολείο μας σε όποιο χώρο τους περίσσευε..η εύκολη λύση…
Δίκιο και τα λυκειόπαιδα,λοιπόν, δίκιο και τα παιδιά του ειδικού…Η διαφορά είναι ότι τα τελευταία δε το βρίσκουν..Και δε το βρίσκουν γιατί όσοι εμπλεκόμαστε για τη διεκδίκηση του δίκιου των παιδιών μας σιωπούμε…δεν κάνουμε ΟΥΤΕ ΚΙΧ!!!
