ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ! ΜΗΝΙΑΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΚΕΨΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΩΝ.
Οι σκέψεις αυτές αφιερώνονται σε ένα μικρό μας αρθρογράφο. Τον 9 χρονο Θωμά. Ο Θωμάς λοιπόν, έγραψε στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας μας τις εξής σκέψεις:
«Tο συναίσθημα του φόβου είναι ένα συναίσθημα που μας βοηθάει να προσέχουμε. Να προσέχουμε στο δρόμο, στο σχολειό, τους αγνώστους και στα γήπεδα. Κάποιες φορές το συναίσθημα του φόβου γίνεται μεγαλύτερο και φοβόμαστε πολύ. Κάποιες φορές μπορεί να φοβόμαστε στο σκοτάδι ότι κάποιος δολοφόνος ή κλέφτης είναι μέσα στο σπίτι. Τότε πρέπει να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι αληθινό και να λέμε στον εαυτό μας ότι είναι ένα ψέμα. Όταν το σκεφτόμαστε έτσι νοιώθουμε ασφάλεια και διώχνουμε τον φόβο!!!!»
Φόβος λοιπόν. Γράφει ο Θωμάς για το φόβο του και τον ξορκίζει. Φοβάται ο Θωμάς, όπως φοβούνται όλα τα παιδιά του κόσμου. Φοβάται επειδή γεννήθηκε με το υγιές αίσθημα τοιυ φόβου. Φοβόμαστε από τότε που γεννιόμαστε για να μάθουμε ως οργανισμός και σύστημα να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. Ο φόβος είναι η φυσιολογική δράση που εμφανίζεται σε όλα τα θηλαστικά ακριβώς με τον ίδιο μηχανισμό με σκοπό την επιβίωση. Φοβόμαστε όμως και γιατί μάθαμε να φοβόμαστε, από το παράδειγμα των άλλων ανθρώπων. Ο Πλάτωνας έλεγε ότι «φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού». Φοβόμαστε λοιπόν γιατί μάθαμε να προσμένουμε κάποιο κακό. Και το μεταδίδουμε αυτό και στους άλλους. Έτσι λοιπόν μαθαίνουμε να φοβόμαστε γιατί μιμούμαστε τον μηχανισμό και τον τρόπο σκέψης ο ένας του άλλου.
Όταν ήμουνα μικρός φοβόμουνα μην χτυπήσω γιατί πονούσα. Φοβόμουνα τις ενέσεις γιατί πονούσα. Φοβόμουνα το σιρόπι γιατί ήτανε πικρό. Φοβόμουνα την ηλεκτρική κουζίνα γιατί «έκανε τζιζ». Φοβόμουνα όμως και ότι θα γίνει κάτι κακό όταν έκανα μία «αμαρτία». Φοβόμουνα γιατί μου είχαν μάθει κάποιοι ότι όταν κάνεις κάποιο λάθος θα γίνει κάτι κακό. Κάτι σαν τη φωτιά εξ ουρανού που έστειλε ο Παλαιοδιαθικός Θεός στους ανθρώπους στα Σόδομα και τα Γόμορα. Έτσι λοιπόν έμαθα πολύ καλά τον τρόπο σκέψης που έγραφε ο Λα Ροσφουκώ -Γάλλος συγγραφέας- «η μεταμέλεια δεν είναι τόσο λύπη για το κακό που κάναμε, όσο φόβος για εκείνο που μπορεί να πάθουμε εξαιτίας του». Έτσι ήξερε το περιβάλλον μου, αυτό μου έδινε να μάθω. Άδικο για παιδική ψυχή αλλά κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν ότι δεν ήθελε το καλύτερο για μένα.
Ένας φόβος όμως που όλα τα παιδιά της γενιάς μου τα κουβαλήσαμε –ο καθένας με το δικό του φορτίο- και τον μετατρέψαμε δυστυχώς στις μέρες μας σε «συλλογικό φόβο». Ο Μπέρναντ Ράσσελ, Βρεττανός Φιλόσοφος έγραφε ότι «ο συλλογικός φόβος ερεθίζει το αγελαίο ένστικτο και τείνει να προκαλεί το μένος εναντίον αυτών που δεν θεωρούνται μέρος της αγέλης». Και έτσι μάθαμε, «όποιος φοβάται είναι λογικός, όποιος δεν φοβάται είναι χαζός». Και αυτό ζουν πια τα παιδιά μας. Τοξινωμένα από έννοιες όπως «διαρρήκτης», «κλέφτης», «φαντάσματα», «πείνα», «ανεργία», «ανέχεια», «διαζύγιο», «κακοί άνθρωποι», «φωτιά», «αλήτης», «χούλιγκαν», «κόλαση», «αίμα», «ανασφάλεια», «πτώματα», «ξύλο», «θάνατος».
«Ο αδύνατος στο θάρρος είναι δυνατός στην πονηριά» έλεγε ο Γουίλιαμ Μπέικ, Άγγλος ποιητής. Μήπως λοιπόν αυτό κάνουμε; Μήπως λοιπόν αυτό είναι το αντίδοτο στον μόνιμο δηλητηριαμό της ψυχής των παιδιών μας; Μήπως τους μαθαίνουμε την πονηριά γιατί δεν μπορούμε να τους διδάξουμε το θάρρος; «Δεν υπάρχει θλιμμένο θάρρος» έγραφε ο Μαρσέλ Ζουχαντώ, Γάλλος συγγραφέας και δεν υπάρχει χαρούμενος φόβος! Χαρά θέλουν τα παιδιά. Θάρρος και σφάλεια. Και «το πραγματικό θάρρος είναι σιωπηλό, δεν επιδεικνύεται» (Φ. Σίντευ, Βρεττανός ποιητής). Επιδεικνύεται όμως η χαρά και η αισιότητα. Και «Το θάρρος είναι αυτό που χρειάζεται για να σηκωθείς επάνω και να μιλήσεις. Το θάρρος είναι επίσης αυτό που χρειάζεται για να κάτσεις κάτω και να ακούσεις» (Ουίνστων Τσώρτσιλ).
Και ίσως αυτό να είναι Θωμά που θα πρέπει να σου μάθουμε ως μεγάλοι! Ακούγοντάς σε δείχνουμε το θάρρος μας. Μιλώντας σου δείχνουμε το θάρρος μας. Σεβόμενοι την ύπαρξή σου σου δείχνουμε το θάρρος μας. Και μακάρι το θάρρος μας να γίνει η σημαία σου Θωμά.
Έτσι, για να φοβάσαι λιγότερο!
Και μην ξεχνάμε: Στην Καινή Διαθήκη ο Θωμάς ήταν άπιστος! Ήθελε απτά παραδείγματα για να πιστέψει! Και τι έκανε ο Χριστός; Τον κατέκρινε για αυτό; Τον μάλωσε; Τον αποπήρε; Όχι! Του πήρε το δάκτυλο και το τοποθέτησε στον «τύπο των ήλων». Γιατί; Γιατί είχε το θάρρος να σεβαστεί την αδυναμία του «άπιστου» Θωμά!
Και ας σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος με φόβο και φοβίες, είναι απλά ένας άνθρωπος άσχημος! Ένας άνθρωπος χωρίς την εσωτερική ομορφιά της ηρεμίας και του θάρρους! Και είναι όμορφο να έχουμε παιδιά όμορφα! Και χρέος μας!
Στράτος
