Το «Δώρο»
Σήμερα οι γονείς του Γιώργου πήγαν στο παιχνιδοπωλείο. Του ετοιμάζουν το δώρο που θα του βάλει κάτω από το δέντρο την πρωτοχρονιά ο Άγιος Βασίλης. Έχουν στο μυαλό τους το νέο μοντέλο του “play fasion”.
«350 ευρώ αλλά χαλάλι του» λέει ο κύριος Ανδρέας, ο μπαμπάς του. «Άλλωστε του αρέσει το “play fasion”».
«Όλη μέρα με αυτό παίζει» απαντάει γελώντας η κυρία Αφροδίτη, η μαμά του Γιώργου.
«Βρε γυναίκα μπας και αποβλακωθεί ο Γιώργος με το πολύ “play fasion”»; Αναρωτιέται ο κύριος Ανδρέας.
«Και τι να του πάρουμε; Αφού με αυτό παίζει. Άλλωστε δεν είναι το πρώτο παιδί ούτε το τελευταίο» απαντάει λίγο πειραγμένη η μαμά.
«Οκ τελείωσε. Πάμε στο Ταμείο».
Δύο μέρες αργότερα η μαμά συγύριζε το γραφείο του Γιώργου. Άχρηστα σκουπιδάκια, τρίματα από ξύστρα, ανοιγμένα χαρτιά σοκολάτας, αυτοκολλητάκια, ζωγραφιές. Όλα σκουπίδια.
Και ένα κίτρινο χαρτάκι σκισμένο στα 4. Παραξενεύτηκε η κα Αφροδίτη! «τι να έγραφε εδώ;» Ένωσε τα χαρτάκια, δεν ήταν και δύσκολο, 4 μόνο κομμάτια ήταν, εύκολο παζλ ακόμα και για τον Γιώργο.
«Άγιε μου Βασίλη,
φέτος δεν θέλω να μου φέρεις κανένα ακριβό δώρο. Δεν θέλω παιχνίδια άλλα. Βαρέθηκα να παίζω. Βαρέθηκα να παίζω μόνος μου. Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη αν μπορείς….Δεν είναι παιχνίδι. Έχει σχέση με τον μπαμπά μου. Θέλω να τους πεις να έρχεται πιο νωρίς στο σπίτι. Αλλά αν δεν γίνεται αλλιώς και πρέπει γυρνάει το βράδυ όπως κάνει τώρα να μην βάζει την τηλεόραση κατευθείαν. Θέλω να μου μιλάει. Θέλω να με ρωτήσει πώς πέρασα την μέρα μου. Όχι τι βαθμό πήρα στο Σχολείο και όταν δεν είναι άριστα να με μαλώνει.
Θέλω να μπορώ να τον ρωτήσω τι να κάνω με την Αλέκα. Μου αρέσει πολύ και θέλω να της δώσω ένα φιλί αλλά δεν ξέρω αν κάνει. Να της δώσω λουλούδια; Θέλω να με ακούσει όταν τον ρωτήσω και να μην μου πει όπως κάνει πάντα “σσσσσσσσσσσσσ ακούω τα νέα”. Ποιανού τα νέα; Όχι τα δικά μου!
Και για την μαμά μου Άγιε Βασίλη θέλω να σου ζητήσω μια χάρη. Δεν θέλω να μιλάει τόσο στο τηλέφωνο. Όλο με το Γραφείο που δουλεύει μιλάει. Και αν έχει χρόνο ή μαγειρεύει ή μου κάνει μάθημα (τα σιχαίνομαι τα μαθήματα, όταν η μαμά έχει χρόνο όλο αυτά κάνουμε……)
Δεν θέλω άλλο να παίζω μόνος μου με το “play fasion”. Πες τους Άγιε Βασίλη ότι αυτό το κάνω γιατί κανείς δεν με ρωτάει τι θα ήθελα. Ξεχάσανε να με ρωτάνε ή δεν το ξέρουνε; Θα τους το πεις Άγιε Βασίλη; Γιατί εμένα δεν θα με ακούσουνε….»
Το βράδυ αυτό ήτανε πολύ παράξενο. Όλη η οικογένεια κάθισε μαζί στις 8.30 το βράδυ να φάνε τα σουτζουκάκια που είχε φτιάξει η κυρία Αφροδίτη. Ο Γιώργος ήτανε χαρούμενος μα και παραξενεμένος. Ο μπαμπάς όλο τον ρώταγε για πράγματα. Το ίδιο και η μαμά. Πράγματα ωραία και ευχάριστα. Πώς πέρασε το απόγευμά του. Εάν οι φίλοι του είναι καλά. Αν συνέβη κάτι ευχάριστο στο Σχολείο. Μόλις τελείωσε το φαγητό ο μπαμπάς είπε ότι ήθελε κάτι να ανακοινώσει:
«Λοιπόν, μετά την Πρωτοχρονιά κανόνισα 2 μέρες παραπάνω άδεια. Τα σχολεία ανοίγουν στις 7 του μήνα και είπα μέχρι τότε να πάρω και εγώ άδεια για να περάσουμε όλοι μαζί να κουβεντιάσουμε, να παίξουμε όλοι μαζί, να το ευχαριστηθούμε ρε παιδί μου. Να μου πεις βρε Γιώργο μου και για τις γυναίκες
σου. Έχεις ομορφύνει πολύ. Όλο και κάποια κοπελίτσα θα σε απασχολεί. Θέλεις»;
Ο Γιώργος σηκώθηκε και πήγε στην αγκαλιά του. Καιρό είχε να τρυπώσει σε εκείνη την αγκαλιά και ήτανε τόόόόσο ζεστή!
«Αφροδίτη, θα καταφέρεις και εσύ να πάρεις άδεια λες; Πώς το βλέπεις»;
Η Αφροδίτη έγνεψε καταφατικά χαμογελώντας. Χάιδεψε με το χέρι της τα μαλάκια του Γιώργου και του έδωσε ένα φιλί. Πόσο μοσχοβολάνε τα μαλάκια του όταν είναι φρεσκολουσμένα! Σκέφτηκε. Θυμήθηκε.
«Α, και κάτι άλλο»: είπε ο μπαμπάς! «Πήραμε ένα δώρο για το «Χαμόγελο του παιδιού» το καινούργιο μοντέλο του “play fasion”. Θέλεις Γιώργο να πάμε την παραμονή των Χριστουγέννων να το δώσουμε ή μήπως θα ήθελες να το κρατήσεις εσύ»;
«Μπαμπά τώρα θα έχει κλείσει το χαμόγελο του παιδιού; Για να πάμε να τους δώσουμε και το καινούργιο “play fasion” αλλά και το παλιό που έχω. Το ….βαρέθηκα!».
Στράτος Αλεξάνδρου
