Αφιερωμένες στους διστακτικούς γονείς αυτές οι σκέψεις. Αφιερωμένες σε όλους εμάς που θα δώσουμε έμφαση στους λόγους του περίγυρου. Σε αυτόν που ξέρει τα πάντα για τα πάντα, εκτός από τον εαυτό του. Ή αλλιώς, όπως το λέει και ο λαός, «στην Ιατρική της συμπεθέρας».
«Σπίτι που’ναι γεμάτο από φιλοξενούμενους, σύντομα θ’αλλάξει νοικοκύρη» λέει μία Ισπανική παροιμία.
Πολλές φορές αξιολογώ παιδιά ηλικίας 6 ή 7 ετών με πολύ μεγάλες δυσκολίες. Και φυσικά, η ερώτηση που κάνω στους γονείς είναι σχεδόν πάντα η ίδια: «γιατί αργήσατε τόσο να το φέρετε; Δεν είχατε νωρίτερα εντοπίσει δυσκολίες;».
Και οι απαντήσεις, σχεδόν πάντα οι ίδιες: «είχα παρατηρήσει δυσκολίες αλλά ο άντρας μου έλεγε ότι κι εκείνος είχε μιλήσει αργά», «μου είπε μία φίλη μου ότι είχε την ίδια δυσκολία αλλά…», «μου είχε πει η Νηπιαγωγός να περιμένω», «μου είπανε ότι όλοι οι ειδικοί είναι κομπογιαννίτες και απατεώνες».
Και εμείς σαν γονείς τι κάνουμε; Πάντα φροντίζουμε να δώσουμε λογικές εξηγήσεις. Πάντα προσπαθούμε να «ξορκίσουμε το κακό» υποτιμώντας το. Θα προτιμήσουμε να ακούσουμε την γνώμη αυτών που θα μας χαϊδέψουνε τα αυτιά. Όπως και για εμάς τους ίδιους θα προτιμήσουμε να ακούσουμε αυτόν που θα μας πει για τις ζαλάδες μας «έλα μωρέ, κούραση είναι» αντί για τον σωστό φίλο που θα μας ζητήσει να ρωτήσουμε έναν ειδικό.
Όλα τα παιδιά που θα αξιολογηθούν θα χρειαστούν θεραπεία; Και βέβαια όχι. Ποιος θα μπορούσε να το κρίνει αυτό; Φυσικά ο Ειδικός. Όπως ο Παιδίατρος θα κρίνει αν θα χρειαστεί το παιδί αντιβίωση ή απλά μία παρακολούθηση, έτσι ο Λογοθεραπευτής, ο Εργοθεραπευτής, ο Ψυχολόγος, ο Παιδοψυχίατρος, ο Παιδονευρολόγος, ο Αναπτυξιολόγος θα κρίνει εάν η δυσκολία του παιδιού βρίσκεται σε τέτοιο βαθμό που θα χρειαζόταν παρέμβαση και επιβοήθηση ή όχι. Και η παρέμβαση θα πρέπει να γίνεται άμεσα, με την εμφάνιση του συμπτώματος εάν κριθεί σκόπιμο για να μην «κακοφορμίσει» η δυσκολία που λένε στο υπέροχο νησιώτικό χωριό μου.
Ο μόνος υπεύθυνος για να το αποφασίσει εάν θα ζητήσει βοήθεια για το παιδί του ή όχι είναι ο γονιός. Ο μπαμπάς. Η μαμά. Οι μόνοι υπεύθυνοι για το πιο υπέροχο δώρο της φύσης. Το παιδί τους. Όλοι οι άλλοι είναι απλά φιλοξενούμενοι στην φαμίλια. Και όταν οι φιλοξενούμενοι γίνουνε πολλοί, αλλάζει και ο κύρης, αλλάζει ο καπετάνιος της οικογένειας χωρίς να το ’χει καταλάβει…
Το μόνο που αξίζει στον κόσμο μας και δεν φταίει για όλα τριγύρω είναι το παιδί μας!
Στράτος
