Αλεξάνδρου Στράτος, Δ/ντής Κέντρου “Προσέγγιση”
Μία φωτογραφία, τόσες πολλές λέξεις !
Το τραύμα, αυτή η τόσο –συχνά ισόβια- αρνητική συναισθηματική μνήμη
Αυτή η τόσο –συχνά ισόβια- αρνητική εικόνα εαυτού που στήνουμε εξαιτίας του
«Παιδί με χαμηλή αυτοπεποίθηση»
«Παιδί με χαμηλή αυτοεικόνα»
Παιδί που δεν πιστεύει στις δυνατότητές του και καταφεύγει στο φόβο (“fright”), στην άρνηση και ανυπακοή (“fight”), στην απόσπαση από αυτό που του ζητιέται ή στον κλοουνισμό (“flight”). Παιδί που πιθανά καταφεύγει στο «κλείδωμα», το “shut down”, το “freeze”.
Έχουμε σκεφτεί άραγε γιατί ;
Τι ζητάμε από αυτό το παιδί;
Πόσα πολλά του ζητάμε και είναι δύσκολο για το παιδί να τα φέρει σε πέρας; Το παιδί δεν είναι η ηλικία του ! Είναι η αναπτυξιακή του ηλικία. Δεν είναι μία ευθεία γραμμή ! Είναι ένα σύνολο ικανοτήτων και δυσκολιών. Όσο πιο πολλά ζητάμε από αυτά που το δυσκολεύουν, τόσο του δημιουργούμε τραύματα.
Πόσο γρήγορα του ζητάμε να κάνει κάτι; Δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο γρήγορα ! δεν έχουν όλα την ίδια ταχύτητα επεξεργασίας. Όσο πιο γρήγορα ζητάμε σε ένα παιδί να κάνει κάτι χωρίς να σεβαστούμε τις ικανότητές του στην ταχύτητα επεξεργασίας τόσο δημιουργούμε τραύματα.
Πότε του ζητάμε να κάνει κάτι ; Δεν είναι όλα τα παιδιά έτοιμα την ίδια ώρα να εκτελέσουν αυτό που ζητάμε ! Είναι παιδιά, δεν μπορούν πάντα να είναι έγκαιρα ! Δεν μπορούν να κάνουν στην ηλικία τους όλα σύντομα ! Δεν είναι ικανά όλα να είναι έτοιμα για κάτι ! Όσο πιο γρήγορα απαιτούμε σε ένα παιδί να κατακτήσει κάτι χωρίς να σεβαστούμε τις ικανότητές του, τόσο δημιουργούμε τραύματα.
Θέλει σεβασμό το παιδί, θέλει υπομονή, θέλει τη δική μας γνώση του δυναμικού του, θέλει την αναγνώριση της διαφορετικότητας (neurodiversity).
Αλλιώς, το τραύμα δύσκολα γιατρεύεται μετά ! Το παιδί πάντα κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Το παιδί έχει τη δική του στρατηγική επιβίωσης και αναγνώρισης. Και οι αρνητικές συμπεριφορές θα σχετιστούν πολύ συχνά με τις δικές μας απαιτήσεις για “too much, too fast, too soon”.
