Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΑΤΣΙΓΟΥ, ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ, ΠΗΡΑΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ:
«Αν δε φάς τώρα θα μείνεις νηστικός..»
«Θα φάς τώρα γιατί δεν έχει διάλειμμα…»
«Αυτόν θα πρέπει να τον προσέξουμε..είναι χειριστικός πολύ..Εγώ ξέρω!!»
«Εγώ έχω εμπειρία σε αυτά τα παιδιά…»…. «Εγω…»…. «Εγώ….»
Και κάπως έτσι ξεκινάει η πρώτη μέρα του Π. στο σχολείο….
Πλημμυρίζω θυμό για τον εαυτό μου που δεν τσακώνομαι περισσότερο..πλημμυρίζω θυμό για την αγένεια κάποιων να μη σέβονται τη βούληση ενός παιδιού με αυτισμό…(ναι συνάδελφε ένα παιδί που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού μπορεί και δικαιούται να έχει θέλω)…πλημμυρίζω με θυμό για την άγνοια μερικών για την ύπαρξη ενος κόσμου διαφορετικού με ρουτίνες..με μπόλικο stress μα και συναίσθημα..που χρήζει αν όχι αγάπης, τουλάχιστον ΣΕΒΑΣΜΟΥ!!
Είναι ανήθικα φασιστικό να προσπαθείς με τρόπο εγωιστικό να επιβάλλεις τον δικό σου ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ σωστό και τέλειο κόσμο. Και γίνεται ακόμα πιο ανήθικο όταν όλη αυτή η συμπεριφοριστική οπτική πηγάζει από την προσωπική ανάγκη σου να επιδείξεις τις ηγετικές σου ικανότητες και όχι γιατί τουλάχιστον πιστεύεις ότι θα έκανε στο παιδί καλό.
Αγαπητοι συνάδελφοι,
ας κρατήσουμε τις εγωκεντρικές μας διαθέσεις έξω από τις σχολικές αίθουσες…
ας δουλέψουμε τους εαυτούς μας γιατί η δύσκολη δουλεία μας απαιτεί ισορροπία εσωτερική μα και ψυχικά αποθέματα.
Το σχολείο είναι ένας κύκλος που εμείς οι δάσκαλοι σχηματίζουμε πιασμένοι χέρι-χερί και που πρέπει να γεμίζει μόνο από τα ίδια τα ΠΑΙΔΙΑ…
