Σεπτέμβριος. Η αρχή του Φθινοπώρου. Ο μήνας που πήρε το όνομά του από το λατινικό επτά (septe) αφού οι Ρωμαίοι άρχιζαν το χρόνο τους από τον Μάρτιο. Ο μήνας με τον οποίο αρχίζει το Ορθόδοξο Ημερολόγιο και η «σεζόν» (σικ) αλλά όχι και ο χρόνος;
Στο Καλοκαίρι που έφυγε είναι αφιερωμένες οι σκέψεις αυτού του μήνα και στην αρχή της αρχής! Ένα καλοκαίρι που όλοι επιτέλους κρυφτήκαμε στο άλλοθι του τίποτα, κρυφτήκαμε σε κάποια κύματα κάποιας θάλασσας (τι ρόλο παίζει άραγε; η θάλασσα είναι μία και η ίδια), κρυφτήκαμε σε κάποια βεράντα και αφήσαμε το βλέμμα μας να απολαύσει κάποιες δύσεις του Ήλιου. Οι τυχεροί απολαύσαμε και κάποιες ανατολές.
Το ίδιο και το παιδί μας. Κρύφτηκε στην έλλειψη επιτέλους της υποχρέωσης, αφέθηκε πια χωρίς άλλοθι στο παιχνίδι, αφέθηκε πια χωρίς άλλοθι στον ελεύθερο χρόνο! Χαλαρώσαμε; Το δείξαμε στο παιδί μας; Του δώσαμε αυτό που χρειάζεται τόσο πολύ τους μήνες του άλλοθι; Την αγάπη μας; Του δείξαμε ότι το Καλοκαίρι ήταν πραγματικά οι δικαιωματικές διακοπές μίας σκληρής για όλους μας χρονιάς;
Κουρασμένοι ήμασταν όλοι όλη τη χρονιά! Και το καλοκαίρι ήταν η πληρωμή της ξεκούρασής μας, η αναθέρμανση των σχέσεών μας με τους ανθρώπους που μας έλειψαν όλη τη χρονιά λόγω του συνεχούς αγώνα μας, η επανεγκατάσταση του είναι μας και του ρόλου μας. Αυτό περίμενε και το παιδί μας από εμάς: Την διαθεσιμότητά μας απέναντί του. Την χαλάρωση της σχέσης και την τοποθέτηση της δόμησης σε νέα διάσταση. Όλο το χειμώνα είχε τις εντολές μας σαν «απόδειξη» του ενδιαφέροντός μας: «διάβασε», «ντύσου», «κοιμήσου», «ξύπνα», «βιάσου», «γράψε», «σταμάτα», «πρόσεχε». Μια χρονιά στρατιωτάκι, ήρθε η ώρα της άδειας.
Είχα την τύχη –και την ατυχία όμως όπως θα δούμε- να συναντήσω πολλές οικογένειες το Καλοκαίρι. Περίμενα να ακούσω από χαλαρά ξαπλωμένους σε ξαπλώστρες γονείς όμορφους διαλόγους με το παιδί τους. Δυστυχώς θα πρέπει να πω ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό απογοητεύτηκα. Τόσο ανάλαφρα βλεμματάκια παιδιών και τα αυτιά τους να ακούν πάλι εντολές του στυλ «έλα», «πιο σιγά ξεκουράζομαι», «όχι στα βαθειά», «όχι εκεί, θα χτυπήσεις», «φάε», «ντύσου», «φύγε» (αλήθεια, πώς θα αισθανόμασταν με τόσες εντολές εμείς πάνω στις αξιωματικές διακοπές μας που κερδίσαμε με τόσο κόπο;). Περίμενα προτροπές από τους γονείς. Προφανώς και τα παιδιά αυτάκια: «έλα να δούμε», «θα με βοηθήσεις;», «να σου δείξω;», «σου αρέσει;», «θέλεις να σου εξηγήσω», «τι πιστεύεις;», «πού θέλεις;», «πώς θέλεις;», «μήπως τώρα να…». Φοβάμαι! Φοβάμαι μήπως μόνα τους παίζουν τα παιδιά το καλοκαίρι εξαπατώντας τους γονεϊκούς κανόνες όπως και μόνα τους μελετούν το χειμώνα εξαπατώντας τους σχολικούς κανόνες!
Έρχεται ο Σεπτέμβρης και όλοι μας θα ξαναμπούμε στα «πρέπει». Ελπίζω –αν και φοβάμαι ότι έτσι έγινε- να μην περάσαμε ένα πάλι «πρέπει» Καλοκαίρι!
Γιατί ο Σεπτέμβρης είναι βαρύς για τους κουρασμένους! Πόσο μάλλον για τα κουρασμένα παιδιά μας!
Καλή αρχή! Καλό δρόμο και καλό κουράγιο σε όλους μας! Μα κύρια στα παιδιά!
Στράτος
