Πριν λίγες ημέρες ένας 12χρονος, ο Μάριος, μοιράστηκε στην Ψυχολόγο του Κέντρου μας κατά τις συνεδρίες τους μία σκέψη που θέλησε επιπλέον να την γράψει και στην εφημερίδα του Κέντρου μας. Αφιερωμένες λοιπόν στην δική του σκέψη οι σκέψεις αυτού του μήνα. Την εκδώσαμε φυσικά και στο τεύχος Δεκεμβρίου της εφημερίδας μας, αλλά κρίναμε ότι θα ήταν καλύτερο να δώσουμε και λίγη παραπάνω προσοχή σε αυτά τα υπέροχα που έγραψε. Ας τα δούμε λοιπόν:
«ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ; ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ!!!!!!
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί! Κάποιοι διαφορετικοί έχουν δυσκολίες σε συγκεκριμένα θέματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακοί! Το να είσαι διαφορετικός έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του όπως όλα στην ζωή!!!! Είναι δύσκολο να ξέρεις ότι είσαι διαφορετικός γιατί έχεις πιο πολύ δουλειά να κάνεις με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου.
Επίσης το να ξέρεις ότι είσαι διαφορετικός σου δίνει την δύναμη να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου! Σου δίνει αυτο‐πεποίθηση να ξέρεις που διαφέρεις και που ταιριάζεις με τον γύρω κόσμο!!! Γι’ αυτό μην χάνεις τις ελπίδες σου συζήτα με τους γονείς σου και ψάξτε μια λύση για να διορθωθεί αυτό το θέμα. Πάντως αν δεν γνωρίζεις οτι είσαι διαφορετικός μπορεί να σε οδηγήσει σε μπελάδες!!!
Γράφω αυτό το άρθρο για να σας πω ότι κι εγώ είμαι διαφορετικός και χαίρομαι που το ξέρω! Όλοι όσοι ξέρετε ότι είστε διαφορετικοί έχετε από μένα τις καλύτερες ευχές μου!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΕΙΤΕ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΕΙΤΕ ΟΧΙ!!
HO HO HO!!!!! »
«Είσαι διαφορετικός» λοιπόν. Το θέμα στο οποίο πραγματώθηκε ο Μάριος! Η διαφορετικότητα. Η «διαφορά». Η μοναδικότητα.
Όλοι είμαστε μοναδικοί Μάριε! Έχουμε μοναδικό τρόπο να σκεφτόμαστε, έχουμε μοναδικό τρόπο να λειτουργούμε, έχουμε διαφορετικά χαρίσματα και διαφορετικές δυσκολίες. Και είναι όμορφο που είμαστε μοναδικοί! Είναι όμορφο που η ανθρωπότητα είναι απλά μία συνισταμένη διαφορετικών ανθρώπων και όχι μία ευθεία ανούσια γραμμή ιδίων πλασμάτων! Μόνο ένα πράγμα παίζει ρόλο μέσα σε αυτή τη διαφορετικότητα: Είμαστε λειτουργικοί στις απαιτήσεις αυτού που λέμε κοινότητα; Μπορούμε να απολαύσουμε και να αξιοποιήσουμε τα δικαιώματα που έχουμε σε αυτή τη ζωή; Μπορούμε από την άλλη να απολαύσουμε όσο περισσότερο γίνεται και να αξιοποιήσουμε και τις υποχρεώσεις που μας θέτουν οι συγκεκριμένες συνθήκες του περιβάλλοντος στη ζωή μας; Αυτό ίσως να είναι το στοίχημα Μάριε! Η διαφορετική λειτουργικότητα της απόλαυσης και της αξιοποίησης με γνώμονα να ζούμε με ασφάλεια και καλά.
Είναι αυτό το μαγικό που λες ότι όταν αισθάνεσαι ότι δυσκολεύεσαι να συνυπάρξεις με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, τότε «έχεις πιο πολύ δουλειά να κάνεις με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου». Τότε πραγματικά μπορείς να ζητήσεις τη βοήθεια που δικαιούσαι για να αλλάξουν αυτά όσο πιο δυναμικά και ουσιαστικά είναι δυνατόν να γίνει αυτό!
Απλά και εμείς οι «ειδικοί» Μάριε, που έχουμε και εμείς την διαφορετικότητά μας, δίνουμε έναν αγώνα στην ζωή μας (ελπίζω τουλάχιστον): να σας κρατήσουμε όλους μακριά από τις ταμπέλες. Όπως και εμείς το ίδιο θέλουμε για τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει αυτιστικός, καταθλιπτικός, δυσπραξικός, διασπαστικός, καθυστερημένος, μανιακός, ψυχαναγκαστικός, εναντιωματικός, ανώριμος κλπ κλπ κλπ Μάριε! Υπάρχει απλά ένας άνθρωπος πιθανά με αυτισμό, ένας άνθρωπος πιθανά με κατάθλιψη, ένας άνθρωπος πιθανά με δυσπραξία, με διάσπαση προσοχής, με νοητική καθυστέρηση, με ψυχαναγκασμούς, με μανιακή συμπεριφορά, με εναντιωματικότητα, με ανωριμότητα. Πρώτα ένας άνθρωπος, μία προσωπικότητα, ένας άνθρωπος με σκέψεις και αισθήματα και με ισότιμο και ίδιο με οποιονδήποτε άλλον δικαίωμα σε αυτό το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ταξίδι στη ζωή!
Γιατί ούτε σε εμάς Μάριε μας αρέσει να μας βάζουν ταμπέλες, παρότι –το ξέρουμε καλά- μας βάζουν είτε στηριζόμενοι σε μία πραγματική αντικειμενικά διαγνωσμένη δυσκολία, είτε δυστυχώς και σε μία πρόχειρα υποκειμενικά σκεπτόμενη δυσκολία. Λες Μάριε και χωρίς ταμπέλα απαγορεύεται ένας άνθρωπος να υπάρχει. Και είναι τόσο άσχημο αυτό!
Στη συνέχεια Μάριε λες το υπέροχο «Επίσης το να ξέρεις ότι είσαι διαφορετικός σου δίνει την δύναμη να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου! Σου δίνει αυτο‐πεποίθηση να ξέρεις που διαφέρεις και που ταιριάζεις με τον γύρω κόσμο!!!». Ναι Μάριε, για να συνταιριάξεις αυτή τη μοναδικότητα στη σκέψη σου με την μοναδικότητα στη σκέψη των άλλων με ένα και μόνο σκοπό: Όλοι σε αυτή την κοινωνία βρισκόμαστε για να βάζουμε τα λιθαράκια μας για να χτίσουμε τα προστατευτικά τείχη του καλού της! Κάτι που κάποιοι που ισχυρίζονται ότι δεν είναι διαφορετικοί θα πρέπει να ντρέπονται που δεν φρόντισαν όχι μόνο να βάλουν ένα λιθαράκι, αλλά φρόντιζαν να αφαιρέσουν και αυτά που ήδη κάποιοι άλλοι με κόπο και μεράκι είχαν βάλει!
Και συνεχίζεις λέγοντας: «Γι’ αυτό μην χάνεις τις ελπίδες σου συζήτα με τους γονείς σου και ψάξτε μια λύση για να διορθωθεί αυτό το θέμα». Ναι παλληκάρι μου! Μακάρι αυτό να το κάναμε όλοι! Μακάρι όλοι να γνωρίζαμε ότι οι ελπίδες δεν φτιάχτηκαν για να χάνονται! Φτιάχτηκαν για να αντέχουν! Και από την άλλη, υπάρχει πάντα λύση αρκεί να συμβούν δύο πράγματα: 1ον: Αποδοχή της δυσκολίας από τους εαυτούς μας και το περιβάλλον μας! 2ον: Ξεκάθαρο αίτημα να υπάρξει λύση από εμάς και από το περιβάλλον μας!
Δεν είναι κακό να διαφέρουμε! Δεν είναι κακός ο διαφορετικός! «Κάποιοι διαφορετικοί έχουν δυσκολίες σε συγκεκριμένα θέματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακοί!». Ευτυχώς ο εξορκισμός έπαψε να θεωρείται θεραπευτική μέθοδος όπως και η βίαιη τροποποίηση συμπεριφοράς έπαψε να μαγνητίζει κόσμο! Παλιά, όταν στις αρχές του 70 πήγαινα Δημοτικό τα παιδιά με υπερκινητικότητα ήταν οι «αλήτες» και τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες οι «βλάκες». Όσο για τα παιδιά με αυτισμό «οι τρελοί». Ήταν «κατάρα» η διαφορετικότητα και αμάρτημα. Μας απαγόρευαν να κάνουμε παρέα μαζί τους, λες και η διαφορετικότητα κολλάει! Έτσι αυτά τα παιδιά, εμείς οι ίδιοι οι συνομήλικοι και οι δάσκαλοι τα καταδικάζαμε να μην βάλουν κανένα λιθαράκι πουθενά! Κλείναμε μόνοι μας τους δρόμους. Δεν με νοιάζει πώς θα μπουν τα λιθαράκια σε αυτή την κοινωνία. Δεν με νοιάζει με ποιο τρόπο θα δοθεί και θα εισπραχτεί παράλληλα το καλό! Με νοιάζει απλά να γίνει! Και να είμαστε ευγνώμονες σε αυτό!
Δεν με νοιάζει από την άλλη αν κάποιος ξεπεράσει τη διαφορετικότητά του. Αν ρωτήσουμε όλους τους Μάριους του κόσμου, κανείς δεν το θέλει! Θέλει όμως κάτι: Να μπορεί με αυτή τη διαφορετικότητα να απολαμβάνει τη λειτουργικότητά του!
Βλέπω συχνά στην τηλεόραση (τώρα μάλιστα στις γιορτές ακόμα περισσότερο) τις εκκλήσεις για οικονομική βοήθεια για τα «κακόμοιρα» τα παιδάκια με εγκεφαλική παράλυση, με αυτισμό, με νοητική καθυστέρηση! Έλεος πια! Κακόμοιρος είναι μόνο αυτός που πιστεύει ότι οι άλλοι είναι κακόμοιροι και πετάει ξεροκόμματα! Σεβασμός, σεβασμός, σεβασμός! Έτσι θα αλλάξει και ο κόσμος!
Στράτος
